اثربخشی آموزش گروهی خودکارآمدی بر بهزیستی روانشناختی و سازگاری اجتماعی پسران بدسرپرست شهرستان شهرکرد

Abstract

هدف این تحقیق تعیین اثربخشی آموزش گروهی خودکارآمدی بر بهزیستی روانشناختی و سازگاری اجتماعی نوجوانان پسر بدسرپرست بود. طرح این پژوهش نیمه­آزمایشی از نوع پیش­آزمون-پس­آزمون همراه با گروه گواه بود. نمونه این تحقیق شامل 33 نفر از دانش­آموزان پسر بدسرپرست یک کانون شبانه روزی فرهنگی و تربیتی در شهرکرد در زمستان 1397 بودند که به شیوه نمونه­گیری هدفمند انتخاب شدند. ابتدا روی افراد گروه نمونه پرسشنامه­های پیش­آزمون شامل فرم کوتاه پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف و همکارانRyff’s Psychological Well-being (1989) و فرم کوتاه پرسشنامه سازگاری اجتماعی کالیفرنیا Social Adjustment (1939) اجرا شد، سپس افراد گروه نمونه به طور تصادفی به دو گروه مساوی آزمایشی و گواه واگذار شدند و سپس 9 جلسه آموزش گروهی خودکارآمدی برای اعضای گروه آزمایشی اجرا شد در حالی­که افراد گروه کنترل هیچ مداخله­ای دریافت نکردند. پس از اتمام جلسات، پس­آزمون با استفاده از همان پرسشنامه­های پیش­آزمون بر روی شرکت­کنندگان اجرا شد. داده­ها با استفاده از تحلیل کواریانس تحلیل شدند. یافته­های تحقیق نشان دهنده اثربخشی آموزش خودکارآمدی بر بهزیستی روانشناختی(001/0P<) و سازگاری اجتماعی (001/0P<) نوجوانان پسر بدسرپرست بود.

Keywords

• خودکارآمدی
• بهزیستی روانشناختی
• سازگاری اجتماعی
• نوجوان بدسرپرست