مقایسۀ اثربخشی مداخلۀ آدلری و هیجان‌مدار بر صمیمیت زنان دارای تعارض زناشویی: رویکردی فرهنگی

Abstract

پژوهش حاضر با هدف مقایسۀ اثربخشی مداخلۀ آدلری و هیجان­مدار بر صمیمیت زنان دارای تعارض زناشویی انجام پذیرفت. روش پژوهش، نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون، پس­آزمون، با گروه کنترل همراه و با مرحلۀ پیگیری 3­ماهه بود. جامعۀ آماری را کلیۀ زنان دارای تعارضات زناشویی مراجعه­کننده به مراکز مشاوره و خدمات روان­شناختی منطقۀ 12 شهر تهران در سال 1400 تشکیل دادند که در مرحلۀ اول با استفاده از روش نمونه‌گیری دردسترس تعداد 60 نفر زن دارای نمرۀ بالاتر از 111 در پرسشنامۀ تعارضات زناشویی انتخاب و سپس به­شیوۀ تصادفی ساده در 2 گروه آزمایش (20 نفر گروه مداخلۀ آدلری و 20 نفر گروه درمان هیجان مدار) و یک گروه کنترل (20 نفر) جای­گذاری شدند. گروه‌ آزمایش اول، در 10 جلسۀ 90­دقیقه­ای مداخلۀ آدلری و گروه آزمایش دوم در 10 جلسۀ 90­دقیقه­ای درمان هیجان­مدار قرار گرفتند، اما گروه کنترل هیچ‌گونه مداخله‏ای دریافت نکردند. به­منظور جمع­آوری داده­ها، از پرسشنامه­های تعارضات زناشویی MCQ ثنایی ذاکر و همکاران (1387) و مقیاس صمیمیت زناشویی MIS تامپسون و والکر(1983) استفاده شد. نتایج با استفاده از آزمون­های تحلیل واریانس، اندازه‏گیری مکرر و آزمون تعقیبی بن­فرونی نشان داد که هر درمان مذکور در مرحلۀ پس‌آزمون و پیگیری نسبت به گروه کنترل، اثربخشی معناداری بر افزایش صمیمیت داشته است (05/0>P). افزون بر این، براساس آزمون تعقیبی بن­فرونی، درمان هیجان­مدار اثربخشی بیشتری بر افزایش صمیمیت زناشویی دارد(05/0>P).

Keywords

• مداخلۀ آدلری
• درمان هیجان‌مدار
• صمیمیت
• تعارضات زناشویی