اثربخشی آموزش خودکنترلی بر نشانگان رفتاری برونی‌سازی شده – مورد مطالعه: دانش‌آموزان پسر پایۀ دوم مدارس ابتدایی یزد

Abstract

هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش خودکنترلی بر نشانگان رفتاری برونی‌سازی شده در دانش‌آموزان پسر مقطع ابتدایی شهر یزد است. این مطالعه از نوع نیمه­آزمایشی بود که در اجرای آن از طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعۀ آماری شامل تمام دانش‌آموزان پسر پایۀ دوم مدارس ابتدایی شهرستان یزد بودند که با استفاده از روش نمونه­گیری تصادفی خوشه‌ای چند مرحله‌ای 30 نفر دانش‌آموز انتخاب و به گونۀ تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. دانش‌آموزان گروه آزمایش در 8 جلسه برنامۀ مداخلۀ آموزش خودکنترلی شرکت کردند و گروه کنترل آموزشی دریافت نکردند. از چک لیست مشکلات رفتاری کودکان (Achenbach, 2001) برای جمع آوری اطلاعات و برای تجزیه و تحلیل داده­های حاصل از پژوهش، از روش تحلیل کواریانس چندمتغیری استفاده شد. نتایج حاکی از این بود که گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، میزان رفتارهای قانون‌شکنانه، پرخاشگری و نشانگان رفتاری برونی‌سازی شده (001/0p<) در آنها کاهش یافته است؛ بنابراین می­توان نتیجه گرفت که آموزش خودکنترلی می­تواند به عنوان یک مداخلۀ سودمند در تعدیل نشانگان رفتاری برونی‌سازی شده باشد و اثر مثبتی بر آن داشته باشد.

Keywords

• خودکنترلی
• دانش‌آموز
• مقطع ابتدایی
• نشانگان رفتاری برونی‌سازی شده