پویایی طلاق در ایران با تأکید بر دوره 1393-1383

Abstract

با توجه به افزایش آمار طلاق در کشور طی سال‌های اخیر، مقاله پیش‌رو بر آن است تا با رویکرد توصیقی ـ تحلیلی و با استفاده از روش تحلیل ثانویه، وضعیت طلاق در ایران و روند آن طی دوره 1393-1383 را مورد بررسی قرار دهد. بدین منظور از منابع موجود شامل داده‌های سرشماری، سازمان ثبت ‌احوال و نمونه سرشماری 1390 برای زنان 64-15 ساله استفاده ‌شده است. یافته‌ها نشان داد نسبت طلاق به ازدواج در کل کشور در سال 1383، 10.21 بوده که طی یک‌ روند افزایشی در سال 1393 به 22.58 رسیده است. هم‌چنین یافته‌های حاصل از مطالعه الگوهای سنی و جنسی نیز نشان داد در سال 1393، زنان سنین 20 تا 35 ساله و مردان سنین 25 تا 40 ساله در معرض خطر بیشتری برای طلاق بودند. شاخص میانگین طول مدت زندگی، افزایش یک سال دوام زندگی مشترک در سال 1393 در مقایسه با سال 1383 را نشان داد. عوامل اجتماعی ـ اقتصادی و افزایش شاخص‌هایی مانند سطح تحصیلات زنان و استقلال آن‌ها، سن ازدواج، شهرنشینی و تراکم جمعیت و میزان بیکاری، خصوصاً مردان و جوانان در تعامل با ساختار سنی و هم‌چنین تغییرات فرهنگی نقش مهمی در روند رو به تزاید طلاق در طول یک دهه اخیر ایفا کرده‌اند.

Keywords

• طلاق
• مسائل اجتماعی
• تغییر خانواده