SAĞLIK ÇALIŞANLARININ AİLE İÇİ ŞİDDET DENEYİMLERİ VE BU KONUDAKİ YAKLAŞIMLARININ BELİRLENMESİ

Abstract

AMAÇ: Bu araştırmada sağlık çalışanlarının aile içi şiddet yaşama durumları ve bu konudaki yaklaşımlarının belirlenmesi amaçlanmıştır. ARAŞTIRMANIN TÜRÜ: Tanımlayıcı . GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışmanın evreni İstanbul’daki devlet, özel ve özel dal olmak üzere toplam üç hastanede çalışan tüm ebe, hemşire ve sağlık memurları N=910 , örneklemi ise amaçlı örnekleme yöntemiyle çalışmaya katılmaya kabul eden 400 sağlık personeli oluşturmuştur. Çalışma için seçilen kurumlar İstanbul il sınırları içinde bulunması ve dalında ilin en büyük hastaneleri arasında olması nedeniyle tercih edilmiştir. Katılım oranı %44.0’dır. Verilerin toplanmasında; araştırmacılar tarafından geliştirilen aile içi şiddete yönelik yaygın yaklaşımları içeren 20 ifadeden oluşan beşli Likert tipi “Aile içi Şiddete Yaklaşım Formu” ve katılımcıların sosyo-demografik özelliklerine ilişkin 21 sorulu “Tanıtıcı Bilgi Formu” kullanılmıştır. BULGULAR: Çalışmaya katılanların %77’sini hemşire, %14.8’ini sağlık memuru, %8.3’ünü ebeler oluşturmuştur. Katılımcıların %95.8’inin kadına karşı şiddetin asla kabul edilemez olduğunu bildirmesine karşın % 28.8’inin şiddet gördüğü ve %73’ünün şiddet karşısında hiç bir şey yapmadığı belirlenmiştir. Sağlık çalışanlarının %39.5’inin “Şiddeti ortaya çıkaran tahrik edici sözler veya davranışlardır” ve %28.3’ünün “Aile içi şiddete dışarıdan müdahil olmak uygun değildir” görüşlerine katıldıkları saptanmıştır. cinsiyetçi rol beklentilerine ilişkin geleneksel görüş ve tutumlarla benzeştiği söylenebilir. Oysa aile içi şiddet olgularının tanımlanmasında, tedavi, destek ve rehabilitasyonunda sağlık çalışanlarına önemli görevler düşmektedir