Pediatric Endocrinology, Diabetes and Metabolism (Dec 2006)
Ocena wydzielania hormonu wzrostu po zaśnięciu jako badanie przesiewowe w diagnostyce somatotropinowej niedoczynności przysadki
Abstract
Wprowadzenie: Diagnostyka somatotropinowej niedoczynności przysadki stanowi dla klinicysty nadal złożony problem. Fakt ten jest spowodowany w głównej mierze niedoskonałością testów stymulacyjnych, oceniających sekrecję hormonu wzrostu. Celem pracy było porównanie wartości diagnostycznej wybranych testów stymulacji rezerwy przysadkowej hormonu wzrostu w rozpoznawaniu somatotropinowej niedoczynności przysadki oraz ocena korelacji stężeń IGF-I z sekrecją GH. Materiał i metody: Badaniem objęto grupę 180 dzieci (49 dziewczynek i 131 chłopców), diagnozowanych z powodu niskorosłości w Klinice Endokrynologii i Diabetologii Wieku Rozwojowego AM w Poznaniu w latach 1998-2003. W badanej grupie przeprowadzono testy oparte na stymulacji farmakologicznej z zastosowaniem insuliny, klonidyny, glukagonu, L-dopy oraz test oceniający sekrecję GH po zaśnięciu. Dodatkowo w grupie 60 dzieci zbadano stężenie IGF-I. Analizę statystyczną oparto o nieparametryczny test korelacji Spearmana. Wyniki: Najwyższy maksymalny wyrzut GH (26,39 ulU/ml) oraz najwyższa średnia wartość stężenia GH (19,18 ulU/ml) występowały w teście po zaśnięciu. Wykazano zależność istotną statystycznie między stężeniami IGF-I a stężeniami GH w spontanicznej sekrecji podczas snu (r=0,4; p<0,05). Zależności tej nie stwierdzono dla IGF-I i wyrzutów GH podczas stymulacji farmakologicznej. Wnioski: Przeprowadzone badania wskazują, że sen jest najsilniejszym bodźcem stymulującym sekrecję hormonu wzrostu. Spontaniczny wyrzut hormonu wzrostu po zaśnięciu koreluje ze stężeniem IGF-I. Ocena wyrzutu GH po zaśnięciu może byæ stosowana jako test przesiewowy w diagnostyce somatotropinowej niedoczynności przysadki.
