بررسی اثر بازخورد خودکنترلی و اضطراب صفتی بر یادگیری مهارت حرکتی پرتاب دارت

Abstract

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر بازخورد خودکنترلی و اضطراب صفتی بر یادگیری مهارت حرکتی پرتاب دارت در دانش‌آموزان پسر دبیرستانی بود. بدین‌منظور، 80 آزمودنی به‌ روش دردسترس انتخاب شدند. برای جمع‌آوری اطلاعات از "پرسش‌نامۀ اضطراب صفتی ـ حالتی اشپیل‌ برگر" (1983) استفاده شد. آزمودنی‌ها براساس نتایج پرسش‌نامه به دو گروه اضطراب (کم یا زیاد) و براساس نوع بازخورد به دو گروه (خودکنترل یا جفت‌شده) تقسیم شدند. اطلاعات با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس موردبررسی قرار گرفت. یافته‌های مرحلۀ یادگیری در عامل اضطراب و بازخورد متفاوت می‌باشد و آزمودنی‌های گروه بازخورد خودکنترلی با اضطراب صفتی کم نسبت به سایر گروه‌ها اجرای بهتری را از خود نشان داده‌اند. به‌نظر می‌رسد که هنگام ارائۀ بازخورد خودکنترلی، توجه به سطح اضطراب صفتی از اهمیت خاصی برخوردار است؛ بنابراین، اجرای پژوهش‌های بیشتر در‌این‌زمینه توصیه می‌شود.

Keywords

• اضطراب صفتی
• بازخورد خودکنترلی
• بازخورد جفت‌شده
• پرتاب دارت
• یادگیری