مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی کردستان (Oct 2018)
تأثیر شدت تمرینات استقامتی (کم، متوسط و زیاد) بر بیان ATGL عضله اسکلتی، سطوح گلوکز و انسولین موش‌های صحرایی دیابتی
Abstract
زمینه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی تأثیر شدت های مختلف تمرینات استقامتی (کم، متوسط و زیاد) بر بیان پروتئینی ATGL عضله اسکلتی، سطوح سرمی گلوکز و انسولین موش‌های صحرایی دیابتی بود. روش بررسی: 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار دیابتی شده با استرپتوزوسین به صورت تصادفی ساده به پنج گروه هشت تایی شامل; گروه دیابتی همراه با تمرین استقامتی کم شدت (DL)، تمرین استقامتی با شدت متوسط ( DM) ، تمرین استقامتی با شدت زیاد ( DH)، گروه کنترل دیابتی (D) و گروه کنترل (Con) سالم تقسیم شدند. تمرین استقامتی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته با شدت کم (DL) معادل سرعت 8-5 متر بر دقیقه، با شدت متوسط( DM) معادل سرعت 17-14 متر بر دقیقه و با شدت بالا ( DH)معادل سرعت 25-22 متر بر دقیقه انجام شد. بیان نسبی ATGL با تکنیک وسترن‌بلات و گلوکز و انسولین سرم با کیت تخصصی اندازه‌گیری شد. از آزمون آماری ANOVA جهت تعیین تفاوت بین گروه‌ها استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد بیان ATGL بین گروه‌های کنترل و گروه‌های تمرین (با شدت کم، متوسط و زیاد) تفاوت معناداری داشت (0002/0=p). این تفاوت بین گروه‌های تمرین با DH با گروه D (0049/0P=)، گروه‌های تمرین با DH و DL (0053/0P=) و DHو DM (0136/0P=) معنی دار بود. سطوح سرمی گلوکز نیز بین گروه DH با گروه‌های D (002/0=p) و DL (039/0=p) و همچنین ، گروه DM با گروه‌ه D (0018/0=p) و DM تفاوت معنی‌داری داشت. مقدار انسولین نیز در گروه DH در مقایسه با گروه‌های DL (011/0=p) و D (0002/0=p) و نیز گروه DM با D (014/0=p) تفاوت معنی‌داری داشت. نتیجه‌گیری: تمرین استقامتی با شدت متوسط و زیاد می‌تواند تا حدودی کاهش ناشی از دیابت در بیان پروتئین ATGL را جبران و باعث کاهش سطح سرمی انسولین و گلوکز در موش‌های دیابتی شود. به نظر می‌رسد شدت بالاتر تمرین استقامتی، افزایش بیشتری در بیان ATGL در موش‌های دیابتی ایجاد کند. واژگان کلیدی: دیابت،ATGL، شدت تمرین استقامتی، انسولین، گلوکز
