درک خودکارآمدی دانشجویان فیزیوتراپی از شایستگی بالینی و ارتباط آن با رضایت از وضعیت آموزش بالینی

Abstract

این مطالعه با هدف بررسی درک خودکارآمدی دانشجویان فیزیوتراپی دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز از شایستگی بالینی و ارتباط آن با رضایت از وضعیت آموزش بالینی انجام شد. در این مطالعه توصیفی – مقطعی جامعه آماری متشکل از دانشجویان ترم 6 و 8 فیزیوتراپی دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز بود. جهت ورود افراد به این مطالعه از روش سرشماری استفاده شد، بنابراین کلیه افراد جامعه آماری (52 نفر) در مطالعه شرکت کردند و در پایان اطلاعات 47 نفر تجزیه وتحلیل شد. دانشجویان پرسشنامه‌­های درک خودکارآمدی از شایستگی بالینی و رضایت از وضعیت آموزش بالینی که به ترتیب متشکل از 30 گویه و 33 گویه بودند را تکمیل کردند. میانگین نمره درک خودکارآمدی از شایستگی بالینی برای تمام دانشجویان در حد متوسط گزارش شد (12/16±3/76). با این وجود دانشجویان ترم 8 خود را کارآمدتر از دانشجویان ترم 6 ارزیابی کردند (05/0p<). همچنین میانگین دیدگاه دانشجویان در مورد رضایت از وضعیت آموزش بالینی در حد متوسط بود (52/0±1/3). مهمترین نقطه قوت وضعیت آموزش بالینی «انتظار حضور به موقع دانشجویان در محیط بالین» با میانگین71/4 و مهمترین نقطه ضعف «تعداد بیمار برای یادگیری» و «امکانات رفاهی در بخش» با میانگین 41/2 بودند. بین درک خودکارآمدی از شایستگی بالینی دانشجویان و رضایت از وضعیت آموزش بالینی ارتباط معناداری دیده نشد (164/0p=،207/0=r). با توجه به اینکه درک خودکارآمدی دانشجویان از شایستگی بالینی و رضایتمندی آنان از وضعیت آموزش بالینی در حد متوسط گزارش شد، لازم است مسئولین آموزشی با سرمایه­گذاری و نظارت بیشتر در راستای برطرف کردن نقاط ضعف، بهبود کیفیت آموزش بالینی و دستیابی به استانداردهای آموزشی تلاش نمایند.

Keywords

• خودکارآمدی
• شایستگی بالینی
• رضایت‌مندی
• وضعیت آموزش بالینی
• دانشجویان فیزیوتراپی