مقایسه تأثیر شش هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر بیان miR-195 در رت ‌های صحرایی نر مبتلا به کاردیومیوپاتی دیابتی

Abstract

مقاله پژوهشی مقدمه: عامل اصلی مرگ و میر بیماران مبتلا به دیابت، کاردیومیوپاتی است. ورزش منظم، سبب بهبود مقاومت به انسولین و کاهش مرگ بیماران مبتلا به دیابت می‌گردد. هدف این پژوهش، مقایسه‌ی تأثیر شش هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر بیان miR195 (خاص میوکارد است) در رت‌های نر مبتلا به کاردیومیوپاتی مبتلا به دیابت بود. روش‌ها: رت‌های نر با میانگین وزن 20 ± 200 گرم و سن 8 هفته، پس از القای دیابت (mg/kg STZ 50) به طور تصادفی به چهار گروه 6تایی (شم، شاهد، تمرین مقاومتی و هوازی) تقسیم شدند. یک گروه سالم (6 = n) نیز برای مقایسه با گروه مبتلا به دیابت در نظر گرفته شد. پروتکل‌های ورزشی به مدت 6 هفته انجام گردید. با استفاده از PCR-Real Time سطح بیان miR195 مورد ارزیابی قرار گرفت. از آزمون‌های آماری One Way Anova و T همبسته برای تحلیل داده‌ها استفاده شد. یافته‌ها: هر دو پروتکل هوازی و مقاومتی منجر به کاهش معنی‌دار گلوکز خون ناشتا و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) شدند. Vvo2peak گروه هوازی و 1RM گروه مقاومتی افزایش معنی‌داری پیدا کردند. سطح بیان miR195 گروه شاهد مبتلا به دیابت و شم مبتلا به دیابت نسبت به گروه سالم، تفاوت بیشتری داشت، اما در گروه‌های تمرینی کمتر بود. نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی در قیاس با تمرین هوازی، اثر بهتری بر بیان miR195 و شاخص‌های دیابت داشت. بنابراین توصیه می‌شود بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی به سمت تمرینات مقاومتی گرایش پیدا کنند.

Keywords

• ورزش
• تمرین مقاومتی
• کاردیومیوپاتی دیابتی
• میکرو rnaها