تأثیر هشت هفته تمرین تناوبی با شدت بالا و مصرف مکمل کورکومین بر بیان ژن‌Drp1 و MFN2 میتوکندریایی کاردیومیوسیت‌ موش‌های نر مدل سکته‌ی قلبی

Abstract

مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (High-intensity interval training یا HIIT) و مصرف مکمل کورکومین بر بیان ژن‌های Drp1 و MFN2 میتوکندریایی کاردیومیوسیت‌ موش‌های نر مدل سکته‌ی قلبی بود.روش‌ها: در این مطالعه‌ی تجربی، 32 سر موش صحرایی نر به صورت تصادفی به چهار گروه HIIT، مکمل، شاهد و مکمل + تمرین تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت هشت هفته تحت HIIT قرار گرفتند. تمرین در دو گروه شدت بالا و تمرین + مکمل شامل اجرای 10 مرحله فعالیت 4 دقیقه‌ای با شدت 90-85 درصد حداکثر اکسیژن اشباع بود و در این زمان گروه مکمل برنامه‌ی تمرینی نداشت. بیان ژن Drp1 و MFN2 میتوکندریایی با استفاده از روش Real-time polymerase chain reaction (RT-PCR) به دست آمد. ﺩﺍﺩﻩ‌ﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩ ﺍﺯ آزمون‌های Shapiro-Wilk و One-way ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج آزمون One-way ANOVA نشان داد که بین میانگین گروه‌ها در بیان ژن Drp1 و MFN2 میتوکندریایی تفاوت معنی‌داری وجود داشت. نتایج آزمون Tukey بیان‌کننده‌ی کاهش معنی‌دار بیان ژن Drp1 در دو گروه تمرین و تمرین + مکمل نسبت به گروه مکمل و شاهد و افزایش معنی‌دار بیان ژن MFN2 در دو گروه تمرین و تمرین + مکمل نسبت به گروه مکمل و شاهد بود.نتیجه‌گیری: HIIT و مصرف کورکومین می‌تواند عملکرد میتوکندری‌های کاردیومیوسیت‌ موش‌های نر مدل سکته‌ی قلبی را از طریـق تعدیل فرایندهای هم‌جوشی و شکافت بهبود بخشد.

Keywords

• تمرین تناوبی
• کورکومین
• بیان ژن