Artykuł podejmuje problem miejsca Piotra apostoła w aktach soborów pierwszego tysiąclecia. Piotr okazuje się być autorytetem w obszarze doktryny, moralności, wzorem reagowania na zło i promotorem duszpasterstwa kierującego się wolnością religijną. Cesarze widzą w nim wzór obrony wiary, papieże autorytet doktrynalny, a niejednokrotnie jurysdykcyjny, uczestnicy debat soborowych postrzegają go jako przykład postępowania w przypadku złożenia niegodziwej przysięgi. Powoływanie się na autorytet Piotra uwarunkowane jest sprawowaną funkcją i okolicznościami.
