Caring limbo for nurses, caring for patients with delirium: a letter to the editor

Abstract

سردبیر محترم دلیریوم (Delirium) یک سندرم روانی- عصبی شناخته شده است که با اختلال در سطح هوشیاری و توجه بیمار مشخص می‌گردد. علایم آن در مدت زمان کوتاهی بروز کرده و معمولاً با نوسان علایم در طول شبانه‌روز همراه است. این اختلال از جمله دلایل اصلی ایجادگیجی در بیماران بستری در بیمارستان می‌باشد که می‌تواند به‌صورت حالاتی از کم‌تحرکی، بیش‌فعالی و یا ترکیبی از هر دو، در بیماران دیده شود.1 پرستاران در تعیین و کنترل دلیریوم در جایگاه مهمی قرار دارند. با توجه به اینکه آنها از مراقبین اصلی بیماران به‌شمار می‌آیند، مشاهدات منظم و به‌موقع آنان باعث تشخیص سریع علایم اصلی دلیریوم از جمله عدم توجه و نوسانات سطح هوشیاری در بیماران می شود.2 با این وجود دلیریوم اغلب اوقات به‌دلیل کمبود دانش و سطح آگاهی پرستاران تشخیص داده نشده و یا نادیده گرفته می‌شود. ماهیت متغیر دلیریوم، همپوشانی علایم آن با علایم بیماری فراموشی، کمبود پروتکل‌های ارزیابی و تشخیصی در بیمارستان‌ها و ضعف کارکنـان تـیم درمـان در نحوه استفاده از ابزارهای شناسایی دلیریوم، از جمله دلایل نقص در تعیین ایـن اختلال محسوب می‌شود.3 علیرغم آگاهی پرستاران از وجود دستورالعمل‌های تدوین شده برای کنترل دلیریوم، پرستاران به دلایلی همچون بار زیاد کاری، عدم آشنایی با پروتکل‌های مراقبتی و نبود انگیزه از اصول مراقبتی و دستورالعمل‌ها به‌صورت کامل تبعیت نمی‌کنند.4 از سوی دیگر، مراقبت پرستاران از بیماران مبتلا به دلیریوم تحت تاثیر ساختار آموزش پرستاران و فرهنگ مراقبت در سیستم درمانی حاک بر سازمان انجام می‌شود. لذا ضعف پرستاران در تشخیص و مراقبت‌های پرستاری موثر و با کیفیت از دلیریوم می‌تواند ریشه در نقص پیشینه سیستم آموزش داشته باشد.5 ماهیت ویژه و منحصر به فرد دلیریوم و عوامل متعدد تاثیرگذار بر آن، پرستاران را در تشخیص و به‌خصوص مراقبت از این بیماران با چالش‌های فروانی روبه‌رو کرده است که از جمله آنها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: 1- بروز رفتار لجام گسیخته در بیمار مبتلا به دلیریوم که باعث بی‌قراری در بیمار شده و به‌دلیل بروز رفتارهای پرخاشگرانه احتمال صدمه و آسیب به بیمار و پرستار بیشتر می‌گردد.6 2- غفلت اعضای خانواده بیمار در بروز و یا تشدید دلیریوم، تغییر ناگهانی شرایط جسمی و روحی بیمار مبتلا به دلیریوم و همچنین نمایش رفتارهای غیرمعمول در بیمار باعث می‌شود تا اعضای خانواده بیمار نتوانند شیوه صحیحی را برای ایجاد آرامش در بیمار خود انتخاب نمایند.7 3- عدم آگاهی اعضای خانواده در مورد ارایه مراقبت‌هایی مطلوب و رفع نیازهای پایه مانند غذا دادن، اجابت مزاج و غیره عاملی برای بروز دلیریوم می‌باشد. تنهایی بیمار در بیمارستان و یا همراهی افراد غیرآشنا در کنار بیمار می‌تواند زمینه بروز دلیریوم را بیشتر کند.8 4- ارتباط ناکارآمد نیز می‌تواند سبب بروز دلیریوم شود. در صورت برقراری ارتباط درست با بیماران می‌توان نیازهای بیماران را ارزیابی کرد و عوامل مسبب دلیریوم ر ا برطرف نمود. براساس منابع علمی، یکی از مهمترین عوامل مربوط به کیفیت مراقبت و ایمنی بیمار، مهارت‌های ارتباطی بین پرستاران و بیمارانشان می‌باشد.9 5- ترس از ناشناخته‌ها در قالب تـرس بیمار از محیط درمانی، پرسنل و فرایندهای درمانی نیز می‌تواند به‌عنوان ریشه‌های ظهور دلیریوم شناخته شوند. 6- بی‌ثباتی محیط در بروز دلیریوم نقش دارد. دلیریوم در محیط آرام و بی‌سر و صدا مانند بخش CCU بیشتر بروز می‌کند، بروز دلیریوم در بیماران بستری در بخش‌های پر سر و صدا، شلوغ و پر رفت و آمد را نیز می‌توانند مورد انتظار باشد.10 باتوجه به چالش‌های ذکر شده، به‌دلیل ماهیت چند بعدی و پیچیده دلیریوم، مراقبت از این بیماران را برای پرستاران می‌توان به برزخ مراقبتی تشبیه کرد که با نوعی ابهام و سردرگمی همراه است. لذا می‌توان با اقداماتی همچون برگزاری دوره‌های آموزشی ویژه‌ای بـرای پرستاران در مورد دلیریوم، ابزارهای تشخیصی آن و روش‌های کنترل و پیشگیری آن، این مشکل را تعدیل کرد. از سوی دیگر با توجه به نقش پرستاران در پیشگیری و کنتـرل دلیریـوم، ضروری اســت گایدلاین‌ها و برنامه‌های پیشگیرانه از دلیریوم مطابق با گایدلاین‌های بین‌المللی تدوین و مورد استفاده پرستاران قرار گیرد.

Keywords

• مراقبت
• بیمار دلیریوم
• پرستار.