مجله دانشگاه علوم پزشکی سبزوار (Jan 1970)
مقایسه تأثیر متیل فنیدیت و بوپروپیون در درمان کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی، کم توجهی
Abstract
زمینه و هدف: اختلال بیش‌فعالی، کم‌توجهی (ADHD) جزو شایع‌ترین اختلالات روان‌پزشکی کودکان و نوجوانان می‌باشد. متیل فنیدیت شایع‌ترین داروی مورد استفاده دراین اختلال است. با توجه به عوارض داروهای محرک و احتمال سوء مصرف آنها،اثر بوپروپیون در درمان این اختلال در بزرگسالان تأیید شده است؛ ولی تأثیر آن در کودکان چندان مورد بررسی قرار نگرفته است. هدف مطالعه حاضر بررسی میزان تأثیر بوپروپیون در مقایسه با متیل فنیدیت دراختلال بیش فعالی، کم توجهی کودکان و بررسی عوارض جانبی این داروست. مواد و روش‌ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسر کور و تصادفی انجام شد. از مراجعین به کلینیک روان‌پزشکی کودک و نوجوان بیمارستان ابن‌سینا 40 کودک مبتلا به ADHD به صورت پذیرش متوالی انتخاب شده و به‌صورت تصادفی در دو گروه درمان با بوپروپیون و میتل فنیدیت قرارگرفتند. ارزیابی با پرسشنامه (ADHD-RS) معلم و والد، قبل از شروع درمان در هفته 4 و هفته 8 پس از شروع درمان انجام شد. عوارض جانبی در هفته 4 و 8 بررسی شد. یافته‌ها: از نظر والد، معلم و بالینگر دوره درمان در مورد هر دو دارو متیل فنیدیت و بوپروپیون به نحو معناداری در کاهش نشانه‌های کودکان مؤثر بوده است (001/0 >P). پاسخ درمانی از نظر والد در گروه متیل فنیدیت در پایان هفته هشتم به‌صورت معناداری بهتر از بوپروپیون بوده است (014/0 =P). از نظر معلم درمان با متیل فنیدیت بهتر بوده ولی تفاوت معناداری با بوپروپیون نداشت (092/0=P). مقیاس ارزیابی کلی کودکان نیز تفاوت معنی‌داری را در دوگروه از نظر پاسخ به درمان نشان نداده است. (283/0=P). نتیجه‌گیری: بر‌اساس نتایج این پژوهش بوپروپیون در کاهش نشانه‌های اختلال مؤثر بوده است؛ ولی اثر آن بنابر گزارش والد کم‌تر از متیل فنیدیت بوده است.
