Ṭibb-i Tavānbakhshī (Dec 2016)
بررسی اثر سرعت و شیب جاگینگ بر مقدار زاویه پشت پای افراد با پای چرخیده به خارج
Abstract
مقدمه و اهداف هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر تغییر سرعت و شیب تردمیل بر مقدار زاویهی پشت پای افراد با پای چرخیده به خارج طی فاز استانس، راه رفتن و دویدن بود. مواد و روشها بدین منظور تعداد 15 نفر از دانشجویان پسر به صورت هدفمند و بر اساس شاخص افتادگی استخوان ناوی انتخاب شدند، و پس از قرارگیری نشانگرها بر طبق مدل نشانهگذاری کلارک (1983)، هر آزمودنی به مدت 20 دقیقه، عمل راه رفتن و دویدن را در سه شیب (0، 5 و 10 درجه)، و سه سرعت (25/1، 25/2، 25/3 متر بر ثانیه) بدون استفاده از کفش انجام داد. اطلاعات دو بعدی زاویهی پشت پای آزمودنیها با استفاده از دو دوربین فیلمبرداری (125 هرتز)، و سیستم آنالیز حرکت (Hp cosmos para motion) ثبت گردید. یافتهها نتایج آزمون آنالیز واریانس با اندازهگیریهای مکرر نشان داد که مقدار زاویهی پشت پای آزمودنی در نتیجه افزایش شیب تردمیل، به جز در مرحله جدا شدن انگشتان پا از زمین، در سایر مراحل فاز استانس راه رفتن و دویدن از کاهش معناداری برخوردار است. همچنین، پژوهش حاضر نشان داد که با افزایش سرعت تردمیل، مقدار زاویهی پشت پای آزمودنیها نیز بهطور معناداری در کلیه مراحل فاز استانس راه رفتن و دویدن افزایش مییابد(001/0p≤). نتیجهگیری بر اساس نتایج بهدستآمده از محدودههای (شیب و سرعت) مورد بررسی، به نظر میرسد عامل افزایش سرعت نسبت به عامل افزایش شیب، عامل مؤثرتری در افزایش و ایجاد نوسانات نامطلوب مقدار زاویهی پشت پای افراد با پای چرخیده به خارج باشد.