تاثیر پیاده‌روی با دو شدت متفاوت بر تعداد لکوسیت‌ها، سطوح پلاسمایی فاکتور نکروز تومور-‌آلفا و ترکیب‌بدن در زنان سالمند غیرفعال

Abstract

زمینه و هدف در زنان مسن، افزایش برخی از نشانگرهای پیش‌التهابی، از عوامل خطر برای توسعه بیماری‌ها است. مطالعه حاضر، به بررسی تأثیر۱۲هفته پیاده‌روی با دو شدت متفاوت بر عوامل التهابی در زنان مسن پرداخته است. مواد و روش‌ها سی زن مسن تمرین‌نکرده (۶۰-۷۰ ساله) به صورت تصادفی به سه گروه پیاده‌روی با سرعت متوسط (۱۱ نفر)، گروه پیاده‌روی سریع (۱۰ نفر) و گروه شاهد (۹ نفر) تقسیم شدند. گروه پیاده‌روی سرعت متوسط، با شدت ۵۰ تا ۵۵ درصد حداکثر ضربان‌ قلب ذخیره (HRRmax) و گروه پیاده‌روی سریع، با شدت ۷۰ تا ۷۵ درصد HRRmax پیاده‌روی کردند. هر دو گروه پیاده‌روی ۱۲ هفته و ۳ جلسه در هفته، از ۳۰ تا ۶۰ دقیقه تمرین کردند و گروه شاهد، بدون تمرین باقی ماند. حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)، ترکیب‌بدن، تعداد لکوسیت‌ها (WBC) و سطوح پلاسمایی فاکتور نکروز تومور-‌آلفا (TNF-α)، قبل و بعد از دوره مطالعه اندازه‌گیری شد. برای تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها از آزمون‌های آنالیز واریانس یک‌راهه، آزمون ‌شفه و آزمون تی‌ همبسته استفاده شد (P≤0/05). یافته‌ها VO2max، به طور معنی‌داری در گروه پیاده‌روی سریع افزایش یافت. در هر دو گروه تمرین، وزن بدن، درصد چربی ( 1../.p =)، شاخص توده بدنی (3../.p=) به‌ طور معنی‌داری کاهش و درصد عضله (.../۰=) افزایش یافت. درصد چربی ‌احشایی فقط در گروه پیاده‌روی سریع، کاهش معنی‌داری یافت (28./.p=). همچنین در مقایسه با سطوح پایه، گروه پیاده‌روی سریع، کاهش معنی‌داری را در تعداد WBC نشان داد (4../۰=) تفاوت معنی‌داری در سطوح پلاسمایی TNF-α میان گروه‌ها وجود نداشت. نتیجه‌گیری نتایج نشان داد که برنامه پیاده‌روی منظم می‌تواند بر ترکیب‌ بدن در زنان سالخورده، تأثیر بگذارد اما ممکن است در کاهش نشانگرهای التهابی سیستمیک، مؤثر نباشد.

Keywords

• سالخورده
• ترکیب ‌بدن
• پیاده‌روی
• فاکتور نکروز تومور-‌آلفا
• لکوسیت