مقایسه تاثیر توانبخشی دهلیزی نظارت شده و خانه محور در بیماران مبتلا به نقص دهلیزی یک طرفه بر اساس بهره رفلکس دهلیزی–چشمی

Abstract

مقدمه و هدف بیماران با نقص عملکرد سیستم دهلیزی از مشکلات تعادلی قابل توجهی رنج می‌برند و این امر محدودیت زیادی در فعالیت‌های روزانه آنها ایجاد می‌کند. توانبخشی دهلیزی یکی از روش‌های اصلی درمان این بیماران است. در مطالعه حاضر به بررسی تأثیر توانبخشی دهلیزی بر میانگین بهره VOR در تحریک مجاری نیم دایره‌ای مختلف این افراد با استفاده از آزمون vHIT پرداخته شد. مواد و روش‌ها مطالعه حاضر از نوع مداخله‌ای بود و بر روی 42 نفر از افراد مبتلا به نقص دهلیزی یک­طرفه انجام گرفت. 21 نفر از این افراد بر اساس انتخاب تصادفی در گروه خانه محور قرار گرفتند و برنامه توانبخشی دهلیزی را در خانه انجام دادند، بقیه افراد در گروه نظارت شده، برنامه توانبخشی دهلیزی را تحت نظر کارشناس مجرب دریافت کردند. نتایج بهره VOR در این افراد قبل و بعد از برنامه توانبخشی دهلیزی با هم مقایسه گردید، به علاوه بهره VOR در دو گروه نیز با هم مقایسه شد. یافته‌ها برنامه توانبخشی دهلیزی سبب افزایش میانگین بهره VOR در هر دو گروه و در غالب مجاری نیم دایره­ای گردید (0.05>P) به­علاوه گروه نظارت شده در قیاس با گروه خانه محور دارای میانگین بهره VOR بالاتری در مجاری افقی و خلفی سمت ضایعه بودند (0.05>P). نتیجه‌گیری برنامه توانبخشی دهلیزی حتی اگر در خانه توسط بیمار انجام شود، قابلیت زیادی در کاهش علائم ناشی از مشکلات وستیبولار محیطی خواهد داشت. با این وجود انجام این برنامه تحت نظر شنوایی­شناس کارآمدتر است. نکته برجسته مطالعه حاضر استفاده از آزمون ویدئویی تکانه سر جهت ارزیابی میزان کارایی درمان است که امکان کمی سازی تاثیر برنامه توانبخشی دهلیزی را فراهم می‌کند.

Keywords

• توانبخشی وستیبولار
• آزمون ویدیویی تکانه سر
• نقص وستیبولار یکطرفه