بررسی تأثیر یک دوره تمرین هوازی بر مالون دی‌آلدهید، سوپراکسیددیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز بافت قلب رت‌های نر مبتلا به دیابت

Abstract

زمینه و هدف: کم‌تحرکی در بروز دیابت و استرس اکسیداتیو بافت‌ها نقش دارد، هدف این مطالعه، بررسی تأثیر یک دوره تمرین هوازی بر مالون دی آلدهید، سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز بافت قلب رت‌های نر مبتلا به دیابت بود. مواد و روش­ها: 44 رت نر نژاد ویستار (200 تا 250 گرم) به‌‌صورت تصادفی به چهار گروه 10تایی سالم، دیابتی، تمرین‌ هوازی و دیابت+ تمرین‌ هوازی تقسیم شدند. پس از 12 ساعت محرومیت از غذا، با تزریق درون صفاقی STZ القای دیابت برای گروه‌های دیابتی انجام شد. گروه‌های تمرینی (5 روز در هفته، به مدت 6 هفته) به تمرین هوازی پرداختند. 48 ساعت پس از اتمام پروتکل، حیوانات بیهوش شدند و بافت قلب خارج شد. از روش الایزا برای سنجش مقادیر سوپراکسیددیسموتاز، مالون دی آلدئید و گلوتاتیون پراکسید استفاده شد. با آزمون‌های آنوای یک‌طرفه، تعقیبی توکی، نرم‌‎افزار SPSS و GraphPad داده‌ها تجزیه‌وتحلیل شدند. یافته­ها: نتایج نشان داد سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسید در گروه دیابت به‌طور معنی‌داری کمتر از گروه کنترل، تمرین و دیابت+تمرین بود (0/0001>p). سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسید در گروه دیابت+تمرین نسبت به گروه تمرین و کنترل به‌طور معنی‌داری بیشتر بود (0/0001>p). مالون دی آلدئید در گروه دیابت نسبت به گروه دیابت+تمرین، گروه تمرین و گروه کنترل به‌طور معنی‌داری بالاتر بود (0001/0>p). مالون دی آلدئید در گروه دیابت+تمرین نسبت به گروه دیابت و کنترل به‌طور معنی‌داری بیشتر بود (0001/0>p). نتیجه‌گیری: انجام تمرین هوازی از طریق کاهش استرس اکسیداتیو می‌تواند تأثیر مطلوبی بر بافت قلب در رت‌های مبتلا به دیابت داشته باشد.

Keywords

• تمرین هوازی
• دیابت
• فاکتورهای التهابی
• میوکارد