Dawne i współczesne nazwy seplenienia oraz określenia człowieka sepleniącego w języku polskim

Abstract

Artykuł wpisuje się w nurt badań nad pochodzeniem i rozwojem polskiej terminologii stosowanej we współczesnej terapii i praktyce logopedycznej. Zostały w nim przywołane leksemy obcojęzyczne oraz formy rodzime używane w kontekście niewłaściwej realizacji głosek dentalizowanych. W przypadku pierwotnego czasownika szeplenić wskazana została jego etymologia, historyczny rozwój oraz wariantywność fonetyczna. Przywołano również poświadczone w tekstach dawnych oraz w gwarach derywaty słowotwórcze wskazujące zarówno na wadliwą wymowę spółgłosek, jak i na osoby, które taka wymowa charakteryzuje. Dopełnienie tych uwag stanowią informacje z zakresu współczesnej antroponimii rejestrującej nazwiska motywowane przez dawne określenia o charakterze przezwiskowym (Sze­pioła, Szepielak, Sepielak i inne).

Keywords

• sygmatyzm
• seplenienie
• osoba sepleniąca
• dawna polszczyzna
• gwara