NAASTENBETROKKENHEID BINNEN DE GGZ BEZIEN VANUIT DE ERKENNINGSFILOSOFIE VAN HONNETH

Abstract

Naastenbetrokkenheid binnen de GGZ bezien vanuit de erkenningsfilosofie van HonnethPersoonlijk herstel is een uniek proces van verandering richting een bevredigend, hoopvol en zinvol leven met de beperkingen die de psychische klachten met zich meebrengen. Hierin is terugwinnen van autonomie en zelfregie essentieel. Tegelijk is het essentieel om naasten en de omgeving in het herstelproces te betrekken. Hoe ondersteun je zowel de cliënt als diens naasten in dit unieke en individuele herstelproces? Dit artikel is een kritische beschouwing van ‘autonomie en zelfregie’ vanuit een begrip van sociale vrijheid met wederkerige erkenning als basis voor zelfontplooiing, zoals verwoord in de erkenningsfilosofie van Honneth. Deze erkenningsfilosofie wordt toegepast op de herstelvisie, naastenbeleid en triadisch werken in de GGZ. Ter verduidelijking wordt gebruik gemaakt van een praktijkvoorbeeld uit eigen kwalitatief onderzoek. De auteurs concluderen met Honneth dat erkenning van anderen en door anderen de basis vormt voor een eigen autonome identiteit. Tegelijk is ons zorgstelsel ingericht rond het individu en is de betekenis van de privérelatie niet te vatten en loopt deze het risico gereduceerd te worden tot een instrumentele samenwerkingsrelatie. Dit verdient meer aandacht, met name omdat professionele zorg- en hulpverleners passant zijn in een bestaand systeem

Keywords

• herstel, autonomie, erkenning, zelfregie, triadisch werken, naastenbeleid