برآورد نرخ ترجیح زمانی در مدل SDF رفتاری و سنتی و سنجش آن با عدالت بین‌نسلی

Abstract

نرخ ترجیح زمانی واقعیتی است که در جهان خارج و واقعیت وجود دارد و برخی از اقتصاددانان نیز بر این عقیده‌اند که نرخ ترجیح زمانی صفر با عدالت بین‌نسلی سازگار می‎باشد. برخی از اقتصاددانان مسلمان نیز بر این عقیده‌اند که ارزش‌های اسلامی به‌دنبال کاهش این واقعیت خارجی بوده و در نتیجه صفر یا نزدیک به صفر شدن نرخ ترجیح زمانی را شاخصی برای نزدیک شدن جامعه به عدالت بین‌نسلی می‎دانند. با فرض اینکه میزان نرخ ترجیح زمانی شاخصی برای نزدیک شدن جامعه به عدالت بین‌نسلی باشد، بنابراین، همیشه می‌توان با اندازه‌گیری این شاخص، میزان فاصله جامعه را از ارزش عدالت بین‌نسلی اندازه‌گیری نمود. روش‌های مختلفی برای اندازه‌گیری این نرخ با توجه به عوامل تأثیرگذار بر آن وجود دارد که یکی از این روش‌ها براساس برآورد عامل تنزیل تصادفی (SDF) رفتاری و یا سنتی می‌باشد و این تحقیق نیز در نظر دارد که با استفاده از داده‎های بازار سرمایه ایران و با کمک مدل‎های SDF رفتاری و سنتی به برآورد نرخ ترجیح زمانی بپردازد. نتایج تحقیق نشان می‌دهد عامل ترجیح زمانی در مدل‌های (SDF) سنتی و (SDF) رفتاری به ترتیب 0.98 و 0.84 بوده و چون نرخ ترجیح زمانی به دست آمده از عامل ترجیح زمانی در مدل سنتی برابر با 0.12 و در مدل رفتاری برابر با 0.19 می‌باشد، بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که مدل قیمت‎گذاری حاوی احساس، فاصله جامعه را از جامعه عدالت محور بین‎نسلی دورتر نشان می‌دهد.

Keywords

• قیمت‎گذاری دارایی‎های سرمایه‎ای
• روش gmm
• عامل تنزیل تصادفی
• مدل sdf رفتاری و سنتی (کلاسیک)
• شاخص احساس
• نرخ ترجیح زمانی
• عدالت بین‌نسلی