بررسی تأثیر هشت هفته فعالیت ورزشی هوازی بر سطوح پنتراکسین 3 و پروتئین واکنشگر C در بیماران کرونری دیابتی و غیر دیابتی متعاقب مداخلات ریوسکولاریزاسیون

Abstract

هدف این پژوهش، بررسی اثرهای ورزش هوازی بر پنتراکسین سه و پروتئین واکنشگر-C در بیماران عروق کرونر دیابتی و غیردیابتی، بعد از مداخلات ریوسکولاریزاسیون بود. در این مطالعه، تعداد 59 بیمار عروق کرونری شرکت کردند و در دو گروه مداخله (تعداد = 29 نفر، سن 75/6 ± 65/58 سال، وزن 25/11 ± 58/76 کیلوگرم، دیابتی/ غیردیابتی: 14/15) و کنترل (تعداد = 30 نفر، سن 21/7 ± 33/58 سال، وزن 79/14 ± 13/76 کیلوگرم، دیابتی/ غیردیابتی: 15/15) جای گرفتند. گروه مداخله در هشت هفته، هر هفته سه تا چهار جلسه، هر جلسه 60 دقیقه و فعالیت ورزشی هوازی با شدت مطلق 70 درصد ضربان قلب بیشینه شرکت کردند. نمونه‌های خونی قبل و بعد از هشت هفته فعالیت ورزشی هوازی جمع‌آوری شدند و سطوح پلاسمایی پنتراکسین سه و پروتئین واکنشگر C اندازه‌گیری شد. مقایسة پیش‌آزمون‌ها با آزمون تحلیل واریانس انجام شد و درصورت وجود اختلاف معنادار، پس‌آزمون‌ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس با کنترل مقادیر پیش‌آزمون مقایسه شدند. سطح معناداری 0.05 P ≤ بود. نتایج نشان داد که پس از هشت هفته فعالیت ورزشی هوازی، سطوح پنتراکسین سه و پروتئین واکنشگر C در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل، کاهش معناداری یافت (P ≤ 0.01). سطوح پلاسمایی پنتراکسین سه در بیماران غیردیابتی به‌صورت معناداری کمتر از بیماران دیابتی بود (P ≤ 0.05)؛ اما بین مقادیر پلاسمایی پروتئین واکنشگر C بیماران دیابتی و غیردیابتی، تفاوت معناداری مشاهده نشد (P > 0.05). علاوه‌براین، در بیماران قلبی- عروقی، فعالیت ورزشی هوازی باعث کاهش سطوح بیومارکر التهابی پنتراکسین سه و پروتئین واکنشگر C می‌شود. همچنین، اثربخشی فعالیت ورزشی هوازی در بیماران غیردیابتی بیشتر از بیماران دیابتی است.

Keywords

• پنتراکسین سه
• پروتئین واکنشگر C
• فعالیت ورزشی هوازی