تأثیر هشت هفته تمرین استقامتی- مقاومتی و مصرف مکمل تورین بر پروتئین‌های استئوکلسین و استئوپونتین در موش نر ویستار دیابتی‌شده با استرپتوزوسین

Abstract

زمینه و هدف: استئوکلسین و استئوپونتین با بیماری­های دیابت و پوکی­استخوان رابطه دارند. هدف، تعیین تأثیر هشت هفته تمرین استقامتی- مقاومتی و مصرف مکمل تورین بر پروتئین­های استئوکلسین و استئوپونتین در موش نر ویستار دیابتی است.مواد و روش‌ها: در این مطالعه ­تجربی،40 رت نر­ ویستار ­بالغ با دامنه وزنی 300-250 ­گرم و سن 6 هفته، به‌صورت تصادفی در 3 گروه دیابتی­شده (هر گروه 10 رت)، گروه تمرین، گروه مکمل و گروه کنترل و یک گروه غیردیابتی به‌عنوان گروه کنترل سالم قرار گرفتند. برای دیابتی­کردن رت­ها، 55 میلی­گرم بر هر کیلوگرم از وزن بدن استرپتوزوسین تزریق شد. قند خون بالای250 میلی­گرم بر دسی­لیتر در خون به‌عنوان دیابتی درنظر گرفته شد. تمرینات ترکیبی به مدت هشت هفته و 5 بار در هفته انجام شد. مکمل تورین به‌صورت محلول 1 درصد در ­آب روزانه مصرف شد. برای مقایسه تغییرات بین­گروهی و درون­گروهی متغیرها، ANOVA یک­راهه و تعقیبی بونفرونی استفاده شد.یافته‌ها: استئوکلسین در گروه تمرین­دیابتی در مقایسه با کنترل­دیابتی افزایش معنی­دار (0/018=P) و در گروه کنترل­دیابتی در مقایسه با کنترل سالم، کاهش معنی­ دار داشت (0/0001=P). استئوپونتین در گروه کنترل‌دیابتی در مقایسه با کنترل‌سالم، افزایش معنی­ دار داشت (0/003=P) در حالی­که در گروه­های دیگر تفاوت معنی­داری نداشت (1/000=P). وزن بدن و BMI در گروه تمرین‌دیابتی در مقایسه با مکمل‌دیابتی، افزایش معنی­دار داشت (0/0001=P). غذای مصرفی در گروه تمرین­دیابتی در مقایسه با مکمل­دیابتی کاهش معنی­دار داشت (0/030=P).نتیجه‌گیری: هشت هفته تمرین استقامتی- مقاومتی و مصرف مکمل تورین منجر به افزایش استئوکلسین و تغییر نکردن استئوپونتین شد.

Keywords

• تمرین ترکیبی
• مکمل تورین
• استئوکلسین
• استئوپونتین
• دیابت