مقايسه روش‌های متفاوت ارایه برنامه‌هاي تلويزيوني بر زبان دريافتی ناشنوايان 15 تا 25 ساله شهر اصفهان

Abstract

چکيده مقدمه: نقص شنوایی از جمله اختلالاتی است که بر مهارت‌های زبانی و ارتباطی مبتلایان تأثیر شدیدی دارد و تاکنون در زمینه نحوه ارایه برنامه‌های تلویزیونی بر زبان دريافتی ناشنوايان کمتر پژوهشی صورت گرفته است. این پژوهش با هدف، مقايسه ارایه سه روش متفاوت برنامه تلويزيوني بر ميزان زبان دریافتی (ادراکی) ناشنوايان در دو مرحله دریافتی و توجهي در شهر اصفهان انجام گرفت. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع آزمايشي بود و از طرح پس‌آزمون با گروه شاهد استفاده شد. بدين منظور تعداد 48 نفر از ناشنوايان با روش تصادفي انتخاب و به تصادف در سه گروه قرار داده شدند. براي جمع‌آوري اطلاعات از آزمون محقق ساخته كه روايي و پايايي آن مورد تأييد قرار گرفته بود، استفاده شد. داده‌ها با استفاده از روش‌هاي آماري ANOVA و ANCOVA و با بهره‌گيري از نرم‌افزار SPSS نسخه 18 تجزيه و تحليل گرديد. يافته‌ها: بين عملکرد زبان دریافتی هر سه گروه از ناشنوايان در دريافت برنامه‌هاي تلويزيوني و در هر دو مرحله دریافتی و توجهی تفاوت معني‌دار آماری وجود دارد (05/0 > P). نتيجه‌گيري: بنابراین مي‌توان گفت ارایه برنامه‌هاي تلويزيوني با روش تركيبي، بيشترين تأثير را بر ميزان زبان دریافتی (ادراکی) ناشنوايان دارد و به مسؤولان رسانه‌های دیداری به خصوص صدا و سیما پیشنهاد می‌شود که در ارایه برنامه‌های تلویزیونی از روش ترکیبی استفاده نمایند واژه‌هاي کليدي: برنامه‌هاي تلويزيوني، زبان دريافتی، زبان ادراكی، ناشنوايان