تأثیر آموزش شادکامی با روش شناختی- رفتاری بر امید به زندگی و انگیزه پیشرفت دانش آموزان دختر دارای نارضایتی تصویر بدنی مقطع نهم متوسطه شهر اصفهان

Abstract

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر آموزش شادکامی با روش شناختی- رفتاری بر امید به زندگی و انگیزه پیشرفت دانش­آموزان دختر دارای نارضایتی تصویر بدنی بود. به همین منظور با روش نمونه­گیری خوشه­ای از میان مدارس دخترانه متوسطه دوره اول شهر اصفهان در سال تحصیلی99-1398،یک مدرسه انتخاب و به تمامی دانش­آموزان پایه نهم این مدرسه(n=90) آزمون نارضایتی تصویر بدنی (Littleton, Axsom, & Pury, 2005)داده شد. بر اساس نتایج بدست آمده از آزمون تصویر بدنی، تعداد 28 نفر از آزمودنی­هایی که دارای بیشترین نگرانی تصویر بدنی بودند، انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 14 نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی­های هر دو گروه پیش­آزمون­های امید به زندگی (Snyder, Harris, & Anderson, 1991) و انگیزه پیشرفت (Hermans, 1970) را تکمیل کردند. دانش آموزان گروه آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه­ای آموزش شادکامی به شیوه شناختی- رفتاری(Fordyce, 1983) دریافت کردند. به آزمودنی­های گروه کنترل هیچ آموزشی داده نشد. پس از اجرای آموزش­ها، آزمودنی­های هر دو گروه مجددا پرسشنامه­های امید به زندگی و انگیزه پیشرفت را تکمیل کردند. برای تحلیل­ها از روش تحلیل آماری کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان دادند که آموزش شادکامی با روش شناختی- رفتاری در بهبود سطح امید به زندگی و انگیزه پیشرفت دانش­آموزان دختر دارای نارضایتی تصویر بدنی تاثیر دارد (p<0.05).

Keywords

• شادکامی
• امید به زندگی
• انگیزه پیشرفت
• تصویر بدنی
• دانش-آموزان دختر