Czy rutynowa ocena wysokości ciała rodziców może być użyteczna w rozpoznawaniu zespołu Turnera u noworodków i niemowląt?

Abstract

Wprowadzenie: Skuteczność leczenia zespołu Turnera (ZT) jest w znacznym stopniu uzależniona od wczesnego rozpoznania, najkorzystniej gdy następuje ono u noworodka lub niemowlęcia. Cel badań: Znalezienie odpowiedzi na pytanie czy wysokości ciała obojga rodziców odzwierciedla się w długości i masie ciała noworodków z zespołem Turnera?. Materiał i metody: Wysokość ciała zmierzono stadiometrem ściennym u obojga rodziców 355 pacjentek z ZT urodzonych z ciąż pojedynczych. Wyniki odniesiono do norm z 1983 r. dla wysokości ciała 18-letnich kobiet i mężczyzn. Wydzielono 5 klas wysokości ciała matek i ojców: I – wysokość ciała Ł-2,0 SDS (niskorośli), II – od -1,99 do -1,01, III – od -1,0 do 1,0, IV – od 1,01 do 1,99, V – ł2,0 SD. Z dokumentacji medycznej uzyskano czas trwania ciąży oraz wartości urodzeniowe długości i masy ciała pacjentek z ZT. Wyniki: Wysokość ciała 70% matek i ojców mieści się w zakresie od -1,0 do +1,0 SDS, ale względem populacji ogólnej wśród rodziców pacjentek z ZT jest więcej osób niskorosłych, przy czym jest istotnie więcej (p〈0,01) niskich ojców niż matek. Urodzeniowe długości oraz masy ciała dzieci matek z poszczególnych przedziałów (I-V) są podobne do odpowiednich dla córek ojców z tych samych klas wzrostowych. Wnioski: wysokość ciała rodziców nie może być uznana za kryterium stosowane przy kwalifikowaniu dziecka do grupy obserwowanej w kierunku zespołu Turnera (przesiew w kierunku ZT). Wyjątkiem od powyższej reguły jest przypadek niskich mężczyzn, których odsetek jest znamiennie większy w populacji ojców dzieci z zespołem Turnera.

Keywords

• zespół Turnera
• wysokość ciała
• urodzeniowa długość i masa ciała