مقایسه‌‌ اثر شنای میان مدت و بلند مدت بر بیان ژن MEF2c بطن چپ موش‌‌های صحرایی نر

Abstract

زمینه و هدف: فعالیت بدنی تغییرات ساختاری و عملکردی در قلب به‌ویژه بطن چپ ایجاد می‌‌کند که به‌شدت و مدت ورزش بستگی دارد. پژوهش حاضر اثر مدت‌زمان شنا را بر بیان ژن هیپرتروفی، عامل‌‌ افزایش ‌دهنده‌ ‌‌میوسیت 2c (MEF2c) بطن چپ موش‌‌های صحرایی نر بررسی می‌‌نماید. روش تحقیق: تعداد 18سر موش نر (20±200 گرم) به سه گروه کنترل، شنای میان‌مدت و بلندمدت تقسیم شدند. گروه‌‌های تمرینی (10 هفته و 5 روز در هفته) در آب 2±28 درجه شنا کردند. در هر جلسه گروه میان‌مدت یک ساعت و گروه بلندمدت از هفته‌‌ پنجم تا دهم سه ساعت شنا کردند. برای سنجش بیان ژن MEF2c از روش Real-time PCR استفاده شد. نتایج با استفاده از روش تحلیل واریانس یک‌‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی‌‌داری 0/05>p استخراج گردید. یافته‌‌ها: نتایج نشان داد که 10 هفته تمرین شنا در هر دو گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل، منجر به کاهش بیان ژن MEF2c (p=0/001) می شود. به‌علاوه، وزن قلب و نسبت وزن قلب/ سطح رویة بدن در گروه شنای میان‌مدت و بلند‌‌مدت در مقایسه با گروه کنترل؛ افزایش معنی داری (0/05>p) پیدا کرد. نتیجه‌‌گیری: تمرین شنای به اجرا درآمده توانست بیان ژن MEF2c مرتبط با هایپرتروفی بطن چپ را کاهش دهد و زمینه را برای فعالیت عوامل مرتبط با هایپرتروفی مهیا ‌‌سازد. ازاین‌رو انجام این تمرینات به ویژه شنای طولانی‌مدت را می‌‌توان به‌عنوان مدلی برای بهبود عملکرد قلب توصیه نمود.

Keywords

• شنای میان‌مدت
• شنای بلندمدت
• بیان ژن mef2c