مقایسه تأثیر چهار هفته تمرین مقاومتی و هوازی بر فاکتورهای انعقادی و فیبرینولتیکی در مردان سالمند غیرفعال

Abstract

مقدمه تغییرات و عدم تعادل در سیستم هموستاز یکی از علل اصلی حملات قلبی است. اطلاعات متناقضی درباره تأثیر انواع تمرین ورزشی بر این عوامل وجود دارد. از این‌رو هدف پژوهش حاضر مقایسه تأثیر 4 هفته تمرین مقاومتی و هوازی بر فاکتورهای انعقادی و فیبرینولتیکی در مردان سالمند غیر فعال می‌باشد. روش‌ کار این مطالعه توصیفی به صورت نیمه تجربی و با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون است که از خرداد ماه 1390 تا تیرماه 1390 در شهر ساری انجام شد. 30 نفر از افراد سالمند (سن 66/2±73/63 سال) به طور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند: گروه هوازی (تعداد=10 نفر)، مقاومتی (تعداد=10 نفر) و کنترل (تعداد=10 نفر). گروه هوازی و مقاومتی به ترتیب در یک برنامه تمرین هوازی و مقاومتی (3 روز در هفته، برای 4 هفته) شرکت کردند. وزن بدن، شاخص توده بدن و سطوح عوامل انعقادی فیبرینوژن، PT، PTT وتعداد پلاکت‌ها و همچنین عامل فیبرینولیتیکD-dimer اندازه‌گیری گردید. محاسبه و تجزیه و تحلیل اطلاعات با نرم افزار SPSS و آزمون های تی، کولموگروف، اسمیرنوف، آنوا و LSD انجام شد. نتایج 4 هفته تمرین هوازی در افراد سالمند به‌طور معناداری سطوح عوامل انعقادی فیبرینوژن، PT، PTT وتعداد پلاکت‌ها را کاهش داد، از طرفی موجب افزایش عامل فیبرینولیتیک D-dimer شد. همچنین متعاقب 4 هفته تمرین مقاومتی نیز عوامل انعقادی فیبرینوژن، PT، PTT و تعداد پلاکت‌ها کاهش یافت ولیکن عامل فیبرینولیتیکD-dimer افزایش نشان داد. همچنین تأثیر تمرین مقاومتی بر عوامل انعقادی PT، PTT ، تعداد پلاکت‌ها و عامل فیبرینولیتیک D-dimer بیشتر از تمرین هوازی بود، اما تأثیر تمرین هوازی بر فاکتور انعقادی فیبرینوژن بیشتر از تمرین مقاومتی بود. نتیجه‌گیری پژوهش حاضر حاکی از آن است که پرداختن به فعالیت‌های هوازی و مقاومتی برای مقابله با عوارض تهدید‌کننده سیستم هموستاز و فرآیند پیری بسیار مفید باشد.

Keywords

• پلاکت
• تمرین مقاومتی
• تمرین هوازی
• فیبرینوژن