واکنش گل مریم (.Polianthes tuberosa L) به کاربرد برخی از ویتامین‌ها

Abstract

‌گل مریم (.Polianthes tuberosa L) یکی از گیاهان سوخوار زینتی است و از گل‌های بریده مهم در مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری است. ویتامین‌ها در مقادیر کم نیز برای رشد و نمو عادی بافت‌ها در گیاه ضرورت دارند. وجود این دسته از مواد برای رشد گیاه در محیط‌های کشت بافت و برخی از آن‌ها در گیاهان گلخانه‌ای ثابت شده است. بدین منظور در پژوهش حاضر، تاثیر ویتامین‌های A، B، C و E بر صفات مورفولوژیکی، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گل مریم مورد بررسی قرار گرفت. ویتامین‌های به‌کار گرفته شده در این پژوهش شامل ویتامین B (تیامین)،C (اسید اسکوربیک)، E (آلفا توکوفرول) و A (رتینول) بودند که در سه سطح 50، 100 و 150 میلی‌گرم در لیتر و طی سه مرحله (30، 40 و 50 روز پس از کاشت) و به صورت محلول‌پاشی روی گیاهان اعمال شدند. نتایج مقایسه میانگین داده ها نشان داد که بیشترین طول گل آذین، قطر گلچه و وزن تر اندام هوایی مربوط به تیمار اسید آسکوربیک (100 میلی‌گرم در لیتر) بود و بیشترین میزان طول ریشه سوخ و اسانس در غلظت 50 میلی‌گرم در لیتر اسید آسکوربیک و بیشترین میزان پروتئین برگ و عمر گلجایی در غلظت 150 میلی‌گرم در لیتر اسید آسکوربیک حاصل شد. همچنین بیشترین تعداد گلچه و قند احیا مربوط به غلظت 100 میلی‌گرم در لیتر تیامین و بیشترین میزان فعالیت آنزیم آسکوربات پراکسیداز مربوط به غلظت 150 میلی‌گرم در لیتر تیامین بود. بیشترین میزان فعالیت آنزیم پر‌اکسیداز و کلروفیل a به ترتیب مربوط به غلظت‌های 100 و 50 میلی‌گرم در لیترآلفا توکوفرول بود.

Keywords

• گل مریم
• ویتامین
• رشد
• اسید آسکوربیک
• طول ساقه