BMGN: Low Countries Historical Review (Dec 2016)
Exemplum and Wundertier: Three Concepts of the Scholarly Persona.
Abstract
The current proliferation of the term ‘persona’, especially in the history of science and scholarship, might conceal the fact that it is often used in three distinct senses. One, more akin to its use in literature and media studies, denotes an individual person’s crafted image; a second notion of persona concerns ‘what it takes to be’ a worthy philosopher, a ‘true’ historian and so forth. Here, persona stands for a set of regulative ideals made flesh, of a commitment to shared moral and cognitive values. In a third sense, broader and more heteronomous than the second, persona is understood as a cultural template for a codified social role - the man of letters, the scientist and so on - emerging at the intersection of contradictory social forces: not a neat embodiment of a group of practitioners’ shared values, but more a shaky historical compromise, sometimes an exemplum, sometimes a Wundertier and often both. After surveying briefly the three concepts, their uses and some of the problems they pose, the paper exemplifies the third notion by discussing Johannes Kepler’s conscious attempts to grapple with the scholarly personae available to him. Exemplum en Wundertier. Drie concepten van de wetenschappelijke persona. Het huidige gebruik van de term ‘persona’ in de wetenschapsgeschiedenis lijkt te verhullen dat het eigenlijk op drie verschillende manieren wordt ingevuld. De eerste, in overeenstemming met het gebruik in literatuur- en mediastudies, is het beeld dat een individu van zichzelf presenteert; de tweede verwijst naar ‘wat het betekent’ om een filosoof te zijn, of een ‘echte’ historicus. Hier staat persona voor vleesgeworden idealen, voor een onderwerping aan gedeelde morele en cognitieve waarden. Op een derde wijze, die breder en heterogener is dan de tweede, wordt persona begrepen als een cultureel sjabloon voor een gecodeerde sociale rol - de geleerde, de wetenschapper - dat op het snijvlak van tegengestelde sociale krachten verschijnt: niet een nette belichaming van de gedeelde waarden van een groep, maar een wankel historisch compromis, soms een exemplum, soms een Wundertier, en vaak beide. Na een kort overzicht van deze drie verschillende concepten, hun gebruik, en de problemen die ze opwerpen, gaat dit artikel dieper in op de derde notie door te analyseren hoe Johannes Kepler trachtte om te gaan met de hem beschikbare wetenschappelijke personae.
