تعیین ترکیبات شیمیایی و خوشخوراکی برخی از علف های هرز مزارع یونجه

Abstract

هدف از انجام این تحقیق تعیین ارزش غذایی هفت گونه از علف­های هرز موجود در مزارع یونجه و مقایسه آنها با یونجه بود. علوفه­های مورد بررسی شامل تلخه، بومادران و ریش قوش از خانواده کاسنی، شبدر شیرین و یونجه از خانواده بقولات و دم روباهی، علف پشمکی و علف باغ از خانواده گندمیان بودند. نمونه­برداری از گونه­های مورد مطالعه در مرحله برداشت یونجه از مزرعه (10% گلدهی مزرعه) انجام شد. نمونه­های برداشت شده به دو بخش تقسیم شده، بخشی از نمونه­ها در مزرعه به مدت 72 ساعت هوا خشک شده و بخش دیگر به صورت تازه برای انجام آزمایشات خوشخوراکی مورد استفاده قرار گرفت. خوشخوراکی با استفاده از شاخص مصرف کوتاه­مدت تعیین شد. بر اساس نتایج بدست آمده، یونجه با 3/14درصد و دم روباهی با 36/8 درصد به ترتیب بیشترین و کمترین مقدار پروتئین خام را در بین علوفه­های مورد آزمایش داشتند (05/0>P). بیشترین و کمترین میزان الیاف نامحلول در پاک­کننده خنثی مربوط به دم روباهی و شبدر شیرین به ترتیب با 70/58 و 76/33 درصد ماده خشک بود (05/0>P). ریش قوش و تلخه به ترتیب با 83/28 و 49/19 درصد بیشترین و کمترین میزان الیاف نامحلول در پاک­کننده اسیدی را دارا بودند (05/0>P). تلخه بیشترین میزان انرژی قابل متابولیسم و ماده خشک قابل هضم تخمینی را دارا بود (05/0>P). غلات بالاترین خوشخوراکی نسبی را بین گونه­های مورد بررسی در حالت تازه و کمترین خوشخوراکی نسبی را در حالت خشک دارا بودند (05/0>P). به طور کلی این تفاوت­ها در ترکیبات شیمیایی و خوشخوراکی بین یونجه و علف­های هرز باید در تنظیم جیره­های غذایی نشخوارکنندگان مدنظر قرار گیرد.

Keywords

• ارزش غذایی
• بقولات
• خوشخوراکی
• علف هرز
• کیفیت علوفه