ارتباط معنویت‌درمانی مبتنی‌بر مهارت‌های ارتباطی بر امنیت فرهنگی، قانون‌گریزی و سلامت روانی-اجتماعی جوانان

Abstract

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی معنویت‌‏درمانی مبتنی‌­بر مهارت­‌های ارتباطی، بر امنیت فرهنگی، قانون­‌گریزی و سلامت روانی-اجتماعی جوانان است. این پژوهش از نوع نیمه­‌تجربی و براساس طرح پیش‌­آزمون، پس‌­آزمون و گروه کنترل نابرابر است. جامعۀ آماری این پژوهش را کلیۀ دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی همدان تشکیل دادند که با استفاده از نمونه‌گیری دردسترس، 30 نفر از آنان انتخاب شدند؛ از میان آن‏ها نیز 15 نفر در گروه کنترل و 15 نفر دیگر نیز در گروه آزمایش به­‌صورت تصادفی جای گرفتند. در این پژوهش، جهت جمع‌­آوری داده­‌ها از سه پرسشنامۀ امنیت فرهنگی سرمد و همکاران (1390)، سلامت روانی-اجتماعی 14­سؤالی کییز (2004) و پرسشنامۀ قانون‌گریزی عزیزی و پرتوی (1395) استفاده شد. داده‌­ها با استفاده از شاخص‌های آمار توصیفی و استنباطی تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌­ها نشان داد که آموزش مذکور به گروه آزمایش در مرحلۀ پس‌آزمون نسبت به گروه کنترل اثربخشی معناداری در سطح توان آماری 999/0 بر افزایش امنیت فرهنگی، کاهش قانون‌­گریزی و افزایش سلامت روانی­-اجتماعی جوانان داشته است (001/0=P-Value). بنابراین، پس از اثر متغیر مستقل، یعنی معنویت درمانی نمرۀ هر سه متغیر گروه آزمایش تغییر اساسی کرده و تفاوت آن با گروه کنترل معنی­‌دار است.

Keywords

• معنویت‏‌درمانی
• امنیت فرهنگی
• قانون‌گریزی
• سلامت روانی-اجتماعی