بررسی رفتار رهایش کنترل‌شدۀ داروی آموکسی‌سیلین از هیدروژل دکستران

Abstract

دکستران یک پلیمر زیست‌تخریب‌پذیر است که در کاربردهای پزشکی مانند پوشش زخم، پوست مصنوعی و حامل دارو استفاده می‌شود. در این تحقیق، هیدروژل‌های زیست‌تخریب‌پذیر برپایۀ دکستران ازراه اتصالات عرضی شیمیایی اپی­کلرو­هیدرین، تهیه و به‌عنوان سامانۀ رهش داروی آموکسی‌سیلین استفاده شده‌است. واکنش شبکه‌ای‌شدن پلیمر دکستران و تشکیل ساختار هیدروژلی بااستفاده‌از طیف فروسرخ تبدیل فوریه بررسی و تأیید شد. رفتار جذب آب هیدروژل‌ها ابتدا در آب دیونیزه و سپس در محیط شبیه‌ساز معده با 2=pH و محیط شبیه‌ساز روده با 7/4=pH مطالعه شده‌است. نتایج نشان داد که حداکثر میزان تورم تعادلی هیدروژل، پس از 8 ساعت و به میزان 858% بوده‌است. برای بررسی سینتیک تورم و چگونگی نفوذ آب به درون هیدروژل‌ها از مدل‌های مرسوم فیک و اسکات استفاده شد. هم‌چنین تأثیر غلظت عامل شبکه‌ای‌کننده و دما به‌عنوان عوامل مؤثر بر رفتار تورمی هیدروژل مطالعه شد. نتایج نشان داد که با افزایش میزان عامل شبکه‌ای‌کننده، میزان جذب آب و تورم کاهش یافت. در ادامه، داروی آموکسی‌سیلین با دو غلظت متفاوت درون هیدروژل‌ها، بارگذاری و رهش آن از هیدروژل‌ها در محلول بافر فسفات ارزیابی شد. رهش دارو از نمونه‌های مختلف در مدت‌زمان 72 ساعت بررسی و داده‌های حاصل‌از رهش با مدل‌های مختلف سینتیکی برازش شد. نتایج نشان داد که هیدروژل تهیه‌شده با 18 درصد اپی‌کلروهیدرین و بارگذاری 10 درصد آموکسی‌سیلین نامزد مناسبی برای سامانۀ رهش دارو است.

Keywords

• دکستران
• رهش دارو
• هیدروژل
• زیست‌تخریب‌پذیر
• آموکسی‌سیلین