TELEPRACA – NOWOCZESNA, ELASTYCZNA FORMA ZATRUDNIENIA I ORGANIZACJI PRACY – SZANSA CZY ZAGROśENIE?

Abstract

W dobie globalizacji i społeczeństwa informacyjnego mamy do czynienia ze zmianą podejścia do zagadnienia pracy. Staje się ona coraz częściej usługą, która opiera się na zastosowaniu nowoczesnych technologii informacyjnych. Jedną z nietypowych form jej świadczenia jest telepraca. Pojęcie odnosi się do pracy prowadzonej w miejscu, które ogranicza czas dojazdu. Głównymi korzyściami dla pracodawcy są m.in.: dostęp do rozszerzonej podaŜy pracy, moŜliwość zatrudniania pracowników w niepełnym wymiarze czasu pracy, zwiększenie koniunktury i produktywności pracowników. Głównymi zaletami telepracy dla pracownika są natomiast: elastyczność wykonywanej pracy, zwiększenie produktywności, zmniejszenie kosztów i oszczędność czasu dla pracowników pełnosprawnych, szansa na pracę w domu. Pracowników biurowych moŜna podzielić na róŜne kategorie. Typowymi telepracownikami są obecnie: pełnoetatowy pracownik biurowy; kobiety poszukujące dochodu, matki, które chcą wychowywać małe dzieci bez utraty w rozwoju ich kariery kierowniczej czy specjalistycznej oraz męŜczyźni menedŜerowie lub specjaliści, którzy cenią integrację pracy i Ŝycia rodzinnego. Dane potwierdzają występujący tzw. model telepracowników jako osób, które będą funkcjonować w niepełnym lub pełnym wymiarze czasu pracy w biurach, z przerwami na pewien krótszy lub dłuŜszy okres, w zaleŜności od zmiany ich osobistej sytuacji Ŝyciowej. W artykule ukazano powstanie i ukształtowanie się definicji telepracy, klasyfikacje oraz wady i zalety w wymiarze indywidualnym i społecznym.

Keywords

• praca, telepraca, zatrudnienie