بررسی تأثیر تحریک دهانی پیش از تغذیه به روش بکمن بر عملکرد تغذیه‌ای نوزادان نارس

Abstract

چکیده مقدمه: هدف این مقاله بررسی تأثیر برنامه تحریک دهانی پیش از تغذیه بکمن بر زمان دستیابی به تغذیه دهانی کامل نوزادان نارس 32-26 هفته جنینی بستری در واحد مراقبت‌های ویژه نوزادان بیمارستان کمالی کرج می‌باشد. مواد و روش‌ها: مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی و تصادفی است و جامعه مورد مطالعه، نوزادان نارس با سن جنینی 26-32 هفته (21 نوزاد)، بستری در واحد مراقبت‌های ویژه نوزادان بیمارستان کمالی کرج می‌باشند. بعد از اعمال معیار ورود و خروج، نوزادان به دو گروه، «تحریک دهانی پیش از تغذیه بکمن» و گروه کنترل تقسیم شدند. برنامه‌ی تحریک دهانی پیش از تغذیه با توجه به حساسیت بالای کار و اهمیت استمرار انجام آن، در 10 روز متوالی بدون وقفه برای هر نوزاد توسط پژوهشگر انجام شد. آزمودنی‌های گروه کنترل و آزمایش از لحاظ سن تقویمی و سن جنینی در دفعات مختلف تغذیه دهانی و در زمان ترخیص از واحد مراقبت های ویژه نوزادان و میزان وزن‌گیری در هفته اول و دوم تولد و زمان ترخیص مورد بررسی و مقایسه قرارگرفتند. يافته­ها: در گروه بکمن، میانگین سن تقویمی در زمان 8 بار تغذیه دهانی، 18/9 ±20/18 روز (میانگین ± انحراف معیار) بوده است و در گروه کنترل،42/10 ± 27/24 روز بوده است؛ در نتیجه گروه آزمایش با تفاوت 07/6 روز زودتر به این معیار دست یافتند که این عدد به لحاظ بالینی بسیار اهمیت دارد. در گروه بکمن، میانگین سن تقویمی در زمان ترخیص از بیمارستان 57/12 ±60/27 روز بوده است و در گروه کنترل، 46/13 ± 45/33 روز بوده است که از نظر میانگین، گروه آزمایش 85/5 روز زودتر از بیمارستان ترخیص گردیدند که از لحاظ بالینی و اقتصادی اهمیت فراوانی دارد. نتیجه‌گیری: این مطالعه، از مطالعات بیشتر در زمینه تحریک دهانی بکمن به منظور افزایش مهارت تغذیه دهانی و کاهش مدت بستری در بیمارستان حمایت می­کند. کلیدواژه‌ها: تحریک دهانی پیش از تغذیه بکمن، نوزادان نارس، تغذیه دهانی کامل، مدت زمان بستری در بیمارستان، وزن­گیری