مقایسه شش هفته تمرین راه رفتن در محیط های مختلف آب وآب- خشکی بر بهبود خستگی، تعادل و سرعت راه ‏رفتن در زنان مبتلا به ام اس شهر کرمان

Abstract

هدف: مولتیپل اسکلروزیس، شایع ترین بیماری ناتوان کننده سیستم عصبی مرکزی در افراد جوان است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر 6 هفته تمرین راه رفتن در دو محیط آب و آب – خشکی بر تعادل، سرعت راه رفتن و خستگی در بیماران مبتلا به این بیماری در شهر کرمان می باشد. روش بررسی: 40 نفر بیمار زن مبتلا به ام اس را به عنوان نمونه به صورت تصادفی در دو گروه تمرین در آب (20 نفر) و گروه تمرین در آب – خشکی (20 نفر) در نظر گرفته شد. تمرینات در 3 جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 70 دقیقه انجام شد. در پیش آزمون و پس آزمون برای سنجش تعادل از آزمون برگ (Berg Balance Scale)، خستگی از پرسشنامه (Fatigue Severity Scale; FSS) و سرعت از آزمون 25 فوت راه رفتن استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده­ ها با استفاده از روش آنالیز واریانس با اندازه­ های تکراری و روش معادلات برآوردی تعمیم یافته در سطح خطای پنج درصد و با استفاده از نسخه ­ی 22 نرم­افزار SPSS انجام شد. یافته ها: تمرینات راه رفتن موجب تغییرات معنی داری در بهبود خستگی و تعادل بیماران در گروه ­های تمرین در آب و تمرین در آب-خشکی شده است (0/05>p) اما در سرعت راه رفتن تغییرات معنی­داری مشاهده نشد (05/0<p). همچنین تفاوت معنی داری در خستگی، تعادل و سرعت بیماران بین دو محیط آب و آب – خشکی دیده نشد. نتیجه گیری: 6 هفته تمرینات راه رفتن در محیط های آب و آب- خشکی بر بهبود تعادل و خستگی تاثیر دارد. ولی بر سرعت راه رفتن بیماران تاثیر ندارد. همچنین تفاوتی در میزان تاثیر گذاری این تمرینات در دو محیط وجود ندارد.

Keywords

• مولتیپل اسکلروزیس
• تعادل
• خستگی
• سرعت راه رفتن