الگوی تخصیص زمان کار خانگی در مناطق شهری و روستایی ایران

Abstract

هدف اصلی این مقاله ارائه الگوی تخصیص زمان کار خانگی سرپرست خانوارهای ایرانی، به تفکیک مناطق شهری و روستایی، در سال 1394 و با استفاده از داده‌‌های مرکز آمار ایران می‌‌باشد. در این تحقیق از نظریه تخصیص زمان (تولید خانوار) گَری بکر بهره گرفته شده و با در نظرگرفتن تابع مطلوبیت استون گِری، قیود بودجه خانوار و زمان، اثر ویژگی‌‌های اقتصادی- اجتماعی خانوار (شامل سن سرپرست خانوار، بعد خانوار، سطح زیربنای محل سکونت خانوار، تحصیلات و درآمد سرپرست خانوار) بر زمان صرف‌‌شده سرپرست خانوار در کار خانگی بررسی شده است. نتایج پژوهش دلالت بر آن دارد که زنان و مردان سرپرست خانوار در مناطق روستایی در مقایسه با نقاط شهری، ساعت بیشتری را به کار خانگی اختصاص می‌‌دهند. همچنین مردان در نقاط شهری و روستایی در مقایسه با زنان، ساعت بیشتری را به کار خانگی اختصاص داده‌‌اند. زیرا بر اساس گزارشات مرکز آمار ایران نرخ بیکاری مردان طی سال‌‌های 1394-1392، به ترتیب، 2/0+ و 5/0+ درصد تغییر داشته در حالیکه تغییر نرخ بیکاری زنان در همین بازه زمانی، به ترتیب، 1/0- و 3/0- درصد بوده است، که به معنای افزایش بیکاری مردان و کاهش بیکاری زنان است.

Keywords

• اقتصاد خانوار
• کار خانگی
• نظریه تخصیص زمان
• سرپرست خانوار