Teoria kształcenia wielostronnego Wincentego Okonia w dydaktyce szkolnej i katechetycznej

Abstract

Wincenty Okoń jest prawdziwym bohaterem nowej teorii dydaktycznej dla szkoły – treningu wielostronny. Jego tezy zostały po raz pierwszy opublikowane w książce Podstaw, kształcenia ogólnego (/podstawy edukacji globalnej) w 1967 r., a następnie sukcesywnie rozwijały się, aż w latach dziewięćdziesiątych nadano im podejście integralne. Wiadomość o tym teoria, która jest sprzeczna z teorią samego nauczania, polega na tym, że proces nauczanie-uczenie się, aby było skuteczne, wymaga potrójnej aktywności ucznia: intelektualny, emocjonalny i operacyjny. W. Okoń w swojej teorii wyróżnia cztery etapy (strategie): strategia typu A – uczenie się jako przyswajanie treści; strategia typu uczenia się jako odkrycie nowych wymiarów problemu i rozwój myśli ucznia; strategia typu E – uczenie się jako doświadczenie życiowe; % strategia Q - uczenie się jako aktywność ucznia. Dostosowano również szkolenia wielostronne dla katechezy, znajdującą się przede wszystkim w Katechizmie Religii Katolickiej (Katechim Religii Katolickiej, cz. 1-4).