معاصرسازی نماها و پذیرش اجتماعی آن در فضای پیراشهر تبریز مبتنی بر رویکرد نمای متحرک

Abstract

امروزه معماران و شهرسازان معاصر به کمک ابزارهای فناورانه در پی طراحی نماهایی هستند که ضمن افزایش بهره‌وری در زمینه نور و انرژی، ازنظر زیبایی‌شناختی نیز مورد استقبال شهروندان قرار گیرد. از سوی دیگر بازگشت به هندسه اسلامی و خوانش مجدد آن در تولید مدول­های تکرارپذیر و تغییر شکل یابنده که می‌تواند به طراحی نماهای متحرک بینجامد؛ راهکاری محتمل و قابل آزمون است. ازاین‌رو، نویسندگان پژوهش حاضر باهدف معاصرسازی نماها به بررسی میزان پذیرش اجتماعی فناوری و گرایش شهروندان به استفاده از نما‌های متحرک ملهم از نقوش هندسی اسلامی می‌پردازند. این تحقیق که بر پایه مدل پذیرش­فناوری (TAM) شکل‌گرفته؛ از لحاظ هدف، کاربردی و از نظر روش انجام توصیفی– همبستگی است. جامعه آماری آن را شهروندان تبریز و جامعه نمونه را 384 نفر از ساکنین شهرک خاوران در منطقه پیراشهری تبریز تشکیل می‌دهد. گردآوری داده‌ها به صورت کتابخانه‌ای و میدانی با ابزار پرسشنامه انجام پذیرفته است. داده‌ها با استفاده از آزمون پارامتریک همبستگی پیرسون در نرم‌افزار SPSS25 و AMOS تجزیه‌وتحلیل شده است. یافته‌های تحقیق نشان‌دهنده وجود رابطه معنادار بین متغیرهاست. نتایج تحقیق نیز نشان از فقدان آگاهی ساکنین شهرک خاوران نسبت به مزایای فناوری نماها دارد که خود موجب پیدایش نگرش نه‌چندان مثبت در میان جامعه آماری شده است. از سوی دیگر تمایل ساکنین این منطقه به تلفیق نمای متحرک با هندسه اسلامی نشان می‌دهد که الگوگیری از نقوش و هندسه اسلامی در طراحی نماهای متحرک می‌تواند ضمن معاصرسازی نماها به حفظ هویت اسلامی نیز کمک نموده و با ایجاد تعادل بین فناوری و سنت در نماهای مناطق مختلف شهر به ویژه در مناطق حاشیه‌ای و شهرک‌های جدید پیراشهری موجب ارتقای کیفیت بصری گردد.

Keywords

• پذیرش اجتماعی
• معاصرسازی نما
• نمای متحرک
• فضاهای پیراشهر
• تبریز