مجله دانشکده پزشکی اصفهان (Dec 2014)
بررسی بیان نسبی 103-miR در سلول‌های تک هسته‌ای خون محیطی مدل رت مبتلا به دیابت نوع 2 و پیش دیابت
Abstract
مقدمه: دیابت نوع 2 شایع‌ترین بیماری متابولیکی مزمن است که نرخ شیوع آن به سرعت در حال افزایش است و تعداد افراد زیادی را مبتلا می‌کند. علت این بیماری، ناشناخته است و گفته می‌شود برهمکنش عوامل ژنتیک، اپی‌ژنتیک و محیطی از جمله چاقی مستعد کننده‌ی ابتلا به بیماری دیابت نوع 2 هستند. miRNA به عنوان یکی از عوامل کلیدی در تنظیم بیان ژن با مهار ترجمه و یا تجزیه‌ی mRNA عمل می‌کند و این احتمال وجود دارد که miRNAها در رخداد مقاومت انسولین و دیابت نوع 2 نقش داشته باشند. یافته‌های جدید استفاده از سلول‌های تک هسته‌ای خون محیطی را به عنوان منعکس کننده‌ی وضعیت پاتولوژیک بافت‌ها معرفی کرده‌اند که می‌تواند منبع مناسبی جهت مطالعات و تشخیص‌های مولکولی در بیماری‌ها همچون بیماری دیابت نوع 2 باشد. از جمله miRNAهای دخیل در مراحل مختلف دیابت نوع 2، به خصوص مقاومت انسولین به عنوان اولین و مهم‌ترین عامل خطر دیابت نوع 2، 103-miR می‌باشد. هدف از این مطالعه، بررسی بیان نسبی 103-miR در سلول‌های تک هسته‌ای خون محیطی رت‌های مبتلا به دیابت القا شده به واسطه‌ی رژیم غذایی چرب/ تزریق Streptozotocin در دو مرحله‌ی پیش دیابت و دیابت و مقایسه‌ی آن با رت‌های سالم بود. روش‌ها: مدل حیوانی دیابت نوع 2 با استفاده از ترکیب رژیم غذایی با چربی بالا و تزریق دوز پایین Streptozotocin (mg/kg 35) ایجاد شد. سلول‌های تک هسته‌ای خون محیطی رت‌های مبتلا در دو مرحله‌ی پیش دیابت (قبل از تزریق Streptozotocin) و دیابت (پس از تزریق) و همچنین رت‌های سالم جدا‌سازی شد. RNA با استفاده از Trizol از سلول‌ها استخراج و سپس به cDNA (Complementary DNA) تبدیل شد. سطح بیان 103-rno-miR به وسیله‌ی تکنیک qRT-PCR (Quantitative reverse transcriptase- polymerase chain reaction) و حضور معرف SYBR Green و با استفاده از پرایمر‌های اختصاصی LNA TM 103- Primerset rno-miR سنجیده شد. یافته‌ها: ترکیب رژیم غذایی چرب همراه با تزریق دوز پایین STZ می‌تواند دیابت نوع 2 را به خوبی در رت‌ها القا کند. میانگین بیان 103-rno-miR در رت‌ها در مرحله‌ی دیابت و پیش دیابت نسبت به رت‌های سالم تفاوت معنی‌داری (050/0 ≥ P) را نشان داد. نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر، اهمیت 103-miR را در پاتوژنز دیابت نوع 2 به خصوص در مراحل اولیه نشان می‌دهد و همچنین امکان مناسب بودن سلول‌های تک هسته‌ای خون محیطی را به عنوان یک منبع در دسترس و غیر تهاجمی در مطالعات و یا تشخیص‌های مولکولی برای پیش‌بینی و پیگیری شرایط بیماری دیابت فراهم می‌کند.
