پیش‌بینی خودجرحی بدون قصد خودکشی بر اساس در معرض قرارگرفتن، انتظارات پیامد و خودکارآمدی اجتنابی در دانشجویان دانشگاه گیلان

Abstract

مقدمه: با توجه به نقش عوامل شناختی و محیطی در بروز و ادامه خودجرحی، هدف پژوهش حاضر پیش‌بینی خودجرحی بدون قصد خودکشی بر اساس در معرض قرارگرفتن، انتظارات پیامد و خودکارآمد اجتنابی در دانشجویان است.روش: این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. نمونه پژوهش 264 دانشجوی دانشگاه گیلان در سال تحصیلی 1400-1399 بود که به صورت دردسترس انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها، پرسشنامه خودزنی سانسون و همکاران (1996)، مقیاس در معرض‌گذاری اجتماعی خودجرحی بدون قصد خودکشی زلکوویچ و کول (2014)، پرسشنامه انتظارات پیامد خودجرحی بدون قصد خودکشی هاسکینگ و رز (2016) و مقیاس خودکارآمدی اجتناب از خودجرحی بدون قصد خودکشی سیزز و همکاران (2014) استفاده ‌شد. داده‌ها‌ به‌وسیله تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شدند.نتایج: نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که 3/44 درصد از واریانس خودجرحی بدون قصد خودکشی توسط در معرض قرارگرفتن، انتظارات پیامد و خودکارآمدی اجتنابی پیش‌بینی می‌شود و بین آن‌ها خودکارآمدی اجتنابی و انتظارات پیامد به‌ترتیب با پیش‌بینی 8/24 درصد و 8/23 درصد از واریانس خودجرحی بدون قصد خودکشی، بیشترین سهم را داشتند.بحث و نتیجه‌گیری: نظر به این‌که در معرض قرارگرفتن، انتظارات پیامد و خودکارآمدی اجتنابی می‌توانند خودجرحی بدون قصد خودکشی را پیش‌بینی کنند، یافته‌های این پژوهش می‌تواند به پیشگیری از این رفتار و طرح‌ریزی برنامه‌های آموزشی و درمانی کمک کند تا دانشجویان کمتر در معرض آسیب‌های حاصل از این رفتار قرارگیرند

Keywords

• انتظارات پیامد
• خودجرحی
• خودکارآمدی اجتنابی
• در معرض قرارگرفتن