مدل یابی ساختاری رابطه تاب‌آوری و بی‌پرده‌گویی درباره تروما با نقش میانجی حمایت اجتماعی در افراد باسابقه تروما مبتلابه اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و بدون اختلال (TEHC)

Abstract

زمینه و هدف: واکنش منفی به گفتگو درباره تروما با علائم حاد PTSD رابطه دارد، اما واکنش مثبت به این گفتگو علائم PTSD ارتباطی ندارد. بااین‌حال، حمایت اجتماعی مثبت با کاهش علائم PTSD مرتبط است. پژوهش حاضر به بررسی تأثیر گفتگو درباره تروما بر تاب‌آوری با نقش تعدیل‌کننده حمایت اجتماعی در افراد مبتلابه PTSD و افراد بدون این اختلال (TEHC) می‌پردازد. فرض بر این است که بی‌پرده‌گویی درباره تروما و تاب‌آوری می‌توانند در ابتلای بعدی به PTSD مؤثر باشند. مواد و روش­ها: روش پژوهش حاضر کمی و همبستگی از نوع مدل یابی معادله ساختاری است و روابط بین متغیرها در افراد بالای ۱۸ سال باتجربه تروما بررسی می‌شود. ۴۷۳ نفر به روش غیر تصادفی انتخاب شدند که نیمی از آن‌ها مبتلابه PTSD بودند و پرسشنامه‌های مربوط به PTSD، حمایت اجتماعی، بی‌پرده‌گویی و تاب‌آوری کانر و دیویدسون را تکمیل کردند. یافته­ها: نتایج نشان می‌دهد در افراد بدون اختلال، تمامی روابط بین متغیرها معنی‌دار است ("p-value<0.05")، اما در افراد مبتلا، تنها تأثیر حمایت اجتماعی بر تاب‌آوری مثبت و معنی‌دار است ("p-value<0.05"). نتیجه‌گیری: طبق نتایج پژوهش حاضر، مداخلات زودهنگام و افزایش حمایت اجتماعی و ایجاد فضای امن برای صحبت درباره تروما می‌تواند در کاهش ابتلا به PTSD مؤثر باشد.

Keywords

• اختلال استرس پس از سانحه؛ بی‌پرده‌گویی
• تاب‌آوری؛ تروما؛ حمایت اجتماعی