Journal of Evidence-Based Care (Sep 2015)
بررسی تأثیر قصه‌گویی بر خودکارامدی تحصیلی کودکان 12-7 سال مبتلا به تالاسمی
Abstract
مقدمه: بیماریهای مزمن در کودکان باعث عدم تکامل حس عزت نفس و سازندگی می‌گردد. در شرایطی که پیچیدگی و سختی رفتار افزایش می‌یابد خودکارامدی تقلیل خواهد یافت.قصه‌گویی یک روش یادگیری مشاهده‌ای می‌باشد؛ که بر ارتقای خودکارآمدی تأثیرگذار است. هدف: تعیین تأثیر قصه‌گویی بر خودکارآمدی تحصیلی کودکان 12- 7 سال مبتلا به تالاسمی مشهد. روش: در این کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی‌شده، 60 کودک 12-7 ساله مبتلا به تالاسمی کلینیک فوق‌تخصصی کودکان سرور مشهد در سال 1393 در دو گروه «قصه‌گویی» و «مراقبت معمول» تخصیص یافتند. در گروه قصه‌گویی، 8 جلسه 60 دقیقه‌ای قصه‌گویی گروهی اجرا شد و در گروه مراقبت معمول مداخله‌ای صورت نگرفت. واحدهای پژوهش ابزار استاندار خودکارآمدی کودک و نوجوان موریس (2002) ((SEQ-C را در سه مرحله قبل از قصه‌گویی، بلافاصله پس از اتمام جلسات و یک ماه پس از جلسات تکمیل نمودند. تحلیل داده‌ها توسط آزمون‌های تی‌مستقل، آنالیز واریانس با اندازه‌های تکراری با استفاده از نرم‌افزار SPSS ویرایش 14 انجام شد. یافته‌ها: در گروه قصه‌گویی 0/60 درصد دختر و با میانگین سنی 9/1±4/9 سال و در گروه مراقبت معمول هر دو جنس 0/50 درصد با میانگین سنی 8/1±5/9 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. بر اساس آزمون آنالیز واریانس با اندازه‌های تکراری میزان خودکارآمدی و خودکارآمدی تحصیلی بین دو گروه طی سه مرحله ارزیابی تفاوت معنی‌داری داشته است (001/0> P). نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر بر اثربخشی فن قصه‌گویی به صورت گروهی بر خودکارآمدی عمومی و تحصیلی کودکان تأکید دارد. این پژوهش می‌تواند قصه‌گویی را به عنوان شیوه‌ای جذاب برای کودکان به بیمارستان‌های دوست‌دار کودک معرفی نماید.
