بررسی اثر تجویز آسپیرین بر آسیب‌های فیبروتیک و استرس اکسیداتیو ناشی از تجویز بلئومایسین در بافت ریه‌ی Rat

Abstract

مقدمه: فیبروز ریوی ایدیوپاتیک، یک بیماری مزمن و التهابی ریه است که به کلاژنه شدن آن می‌انجامد. با توجه به ماهیت التهابی فیبروز، این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی دزهای مختلف آسپیرین بر فیبروز ریوی القا شده توسط بلئومایسین انجام شد.روش‌ها: مطالعه بر روی گروه‌های 6تایی موش صحرایی نر بالغ صورت گرفت. گروه‌ها شامل گروه Sham بدون دریافت مداخله، گروه شاهد با دریافت حامل، گروه‌های بلئومایسین با دریافت بلئومایسین به ترتیب به میزان 15 واحد بین‌المللی/کیلوگرم داخل صفاقی و یا 5 واحد بین‌المللی/کیلوگرم داخل تراشه، گروه‌های آسپیرین با دریافت آسپیرین به صورت گاواژ به ترتیب در دزهای 50، 100 و 150 میلی‌گرم/کیلوگرم پس از دریافت داخل صفاقی بلئومایسین بودند. طول درمان 28 روز بود و پس از آن، ریه‌ی موش‌ها جهت بررسی بافت‌شناسی و اندازه‌گیری سطح هیدروکسی‌پرولین و مالون‌دی‌آلدهید جدا شد.یافته‌ها: تزریق داخل صفاقی بلئومایسین همانند تجویز داخل تراشه‌ی آن، باعث افزایش معنی‌دار در سطح هیدروکسی‌پرولین و مالون‌دی‌آلدهید بافت ریه شد (001/0 > P). تجویز آسپیرین به مدت 28 روز پیاپی به Ratهای با فیبروز ریوی، سطح عوامل پیش‌گفته را به صورت قابل توجهی کاهش داد (001/0 > P) و همچنین، باعث بهبود معنی‌داری در عوامل بافت‌شناسی معرف التهاب و فیبروز گردید. دزهای مختلف آسپیرین، تفاوت آماری معنی‌داری را در عوامل بررسی شده نشان ندادند.نتیجه‌گیری: تزریق داخل صفاقی بلئومایسین همانند تجویز داخل تراشه‌ی آن، باعث فیبروز ریوی در Rat گردید. آسپیرین، به خوبی فیبروز ریوی و استرس اکسیداتیو ناشی از بلئومایسین را بهبود بخشید. تفاوتی در اثربخشی دزهای بالا و پایین مطالعه شده‌ی آسپیرین دیده نشد. مکانیسم آسپیرین در بهبود فیبروز و بررسی اثر آن در دزهای بالاتر و پایین‌تر، نیاز به مطالعات بیشتری دارد.قدمه: مقاله پژوهشیفیبروز ریوی ایدیوپاتیک، یک بیماری مزمن و التهابی ریه است که به کلاژنه شدن آن می‌انجامد. با توجه به ماهیت التهابی فیبروز، این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی دزهای مختلف آسپیرین بر فیبروز ریوی القا شده توسط بلئومایسین انجام شد.روش‌ها: مطالعه بر روی گروه‌های 6تایی موش صحرایی نر بالغ صورت گرفت. گروه‌ها شامل گروه Sham بدون دریافت مداخله، گروه شاهد با دریافت حامل، گروه‌های بلئومایسین با دریافت بلئومایسین به ترتیب به میزان 15 واحد بین‌المللی/کیلوگرم داخل صفاقی و یا 5 واحد بین‌المللی/کیلوگرم داخل تراشه، گروه‌های آسپیرین با دریافت آسپیرین به صورت گاواژ به ترتیب در دزهای 50، 100 و 150 میلی‌گرم/کیلوگرم پس از دریافت داخل صفاقی بلئومایسین بودند. طول درمان 28 روز بود و پس از آن، ریه‌ی موش‌ها جهت بررسی بافت‌شناسی و اندازه‌گیری سطح هیدروکسی‌پرولین و مالون‌دی‌آلدهید جدا شد.یافته‌ها: تزریق داخل صفاقی بلئومایسین همانند تجویز داخل تراشه‌ی آن، باعث افزایش معنی‌دار در سطح هیدروکسی‌پرولین و مالون‌دی‌آلدهید بافت ریه شد (001/0 > P). تجویز آسپیرین به مدت 28 روز پیاپی به Ratهای با فیبروز ریوی، سطح عوامل پیش‌گفته را به صورت قابل توجهی کاهش داد (001/0 > P) و همچنین، باعث بهبود معنی‌داری در عوامل بافت‌شناسی معرف التهاب و فیبروز گردید. دزهای مختلف آسپیرین، تفاوت آماری معنی‌داری را در عوامل بررسی شده نشان ندادند.نتیجه‌گیری: تزریق داخل صفاقی بلئومایسین همانند تجویز داخل تراشه‌ی آن، باعث فیبروز ریوی در Rat گردید. آسپیرین، به خوبی فیبروز ریوی و استرس اکسیداتیو ناشی از بلئومایسین را بهبود بخشید. تفاوتی در اثربخشی دزهای بالا و پایین مطالعه شده‌ی آسپیرین دیده نشد. مکانیسم آسپیرین در بهبود فیبروز و بررسی اثر آن در دزهای بالاتر و پایین‌تر، نیاز به مطالعات بیشتری دارد.

Keywords

• آسپیرین
• فیبروز ریوی ایدیوپاتیک
• استرس اکسیداتیو
• بلئومایسین