الگوی مرگ و میر بیمارستانی سکته‌ی قلبی و عوامل مؤثر بر آن در ایران: یک مطالعه‌ی ملی

Abstract

مقدمه: در ایران، تا زمان انجام این پژوهش، مطالعه‌ی جامع و مبتنی بر جمعیت، برای تعیین الگوی اپیدمیولوژیک سکته‌ی قلبی و به ویژه، تعیین میزان و عوامل مؤثر بر مرگ و میر بیماران در بیمارستان انجام نشده بود. این مطالعه با این هدف انجام گرفت. روش‌ها: این مطالعه‌ی هم‌گروهی آینده‌نگر و مبتنی بر جمعیت، از داده‌های 20750 بیمار جدید مبتلا به سکته‌ی قلبی در سال 1391 در ایران استفاده نمود. از Cox Regression و Logistic Regression برای تحلیل داده‌ها در نرم‌افزار Stata استفاده شد. یافته‌ها: 4/72 درصد بیماران مرد و مابقی زن بودند و میانگین و انحراف معیار سن در آنان 4/13± 2/61 سال بود. میزان کشندگی مرگ بیمارستانی به علت سکته‌ی قلبی برابر 1/12 درصد بود. میزان بروز مرگ بیمارستانی در زنان بیشتر از مردان بود. این میزان در کل کشور 74/6 درصد با حدود اطمینان (CI 95%) 7-4/6 درصد بود. سن بالاتر از 84 سال، جنسیت زن، بی‌سوادی، عدم دریافت درمان ترومبولیتیک، دیابت نوع دو، درد قفسه‌ی سینه قبل از ورود به بیمارستان و درد مقاوم به درمان، انسداد شاخه‌ی راست قلب، تاکی‌کاردی بطنی، فیبریلاسیون دهلیزی، سکته‌ی قلبی با بالارفتن قطعه‌ی ST، نارسایی قلب و دریافت آنژیوبلاستی مهم‌ترین تعیین کننده‌های مرگ بیماران بودند. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه، به نظر می‌رسد که سکته‌ی قلبی با بالارفتن قطعه‌ی ST و سن بالاتر از 84 سال بیشترین اثر را بر بروز مرگ بیمارستانی بیماران مبتلا به سکته‌ی قلبی دارد. نتایج این مطالعه برای برنامه‌ریزی در پایش و بهبود مراقبت‌ها و درمان بیماران کمک کننده است.

Keywords

• Myocardial infarction
• In-hospital mortality
• Risk factor