رابطة درد مزمن و فاجعه‌انگاری درد با شاخص تودة بدنی: نقش میانجی رفتارهای خوردن

Abstract

هدف: هدف از این مطالعه بررسی نقش میانجی رفتارهای خوردن در رابطة بین درد مزمن و فاجعه‌انگاری درد با شاخص تودة بدنی در افراد دارای درد مزمن بود. روش: روش پژوهش همبستگی و جامعة آماری زنان و مردان مبتلا به درد مزمن مراجعه‌کننده به بخش‌های ارتوپدی، فیزیوتراپی، مغز و اعصاب بیمارستان الغدیر و متخصصان ارتوپدی درمانگاه فرح‌بخش شهر تهران در بهار، تابستان، و پاییز 1398 بود که 400 نفر از آن­ها به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شده و در پژوهش شرکت کردند. داده‌ها با استفاده از محاسبة شاخص تودة بدنی شرکت‌کنندگان و پرسشنامه‌های رفتار خوردن داچ (فن‌اشتراین، فریجرز، برگرز و دیفارس، 1986)، درد مزمن (ون‌کورف و همکاران، 1990) و مقیاس فاجعه‌انگاری درد (سالیوان، بیشاپ و پیویک، 1995)، جمع‌آوری و با استفاد از مدل‌یابی معادلات ساختاری در نرم‌افزار Amos21 تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که مدل با داده‌های مشاهده­شده برازش مطلوب دارد (df2c 90/0و RMSEA< 08/0). بررسی ضرایب مسیر نشان داد درد (303/0=β، 001/0P=) و فاجعه‌انگاری درد (149/0-=β، 001/0P=) اثر مستقیم معناداری بر شاخص تودة بدنی دارند. اثر غیرمستقیم درد (148/0=β، 001/0P=) و فاجعه‌انگاری درد (153/0=β، 001/0P=) بر شاخص تودة بدنی معنادار است. درد مزمن، فاجعه‌انگاری درد و رفتارهای خوردن 5/30% از واریانس شاخص تودة بدنی را تبیین کردند. نتیجه‌گیری: تعامل بین تجربة درد و فاجعه­ انگاری درد با رفتارهای خوردن بر شاخص تودة بدنی تأثیر می­ گذارد.

Keywords

• رفتارهای خوردن
• درد مزمن
• فاجعه‌انگاری درد
• شاخص تودة بدنی