تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی خیلی شدید بر بیان ژن camK و PGC-1α در عضلات کند انقباض رت‌های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد

Abstract

مقدمه: یکی از عوارض آنفارکتوس میوکارد افزایش تغییر فنوتیپ عضلات اسکلتی کند انقباض به تند انقباض در اثر کاهش تراکم میتوکندری می‌باشد. بیوژنز میتوکندریایی با توانایی خود در ایجاد میتوکندی جدید و افزایش تراکم میتوکندری می تواند این عوارض را به حداقل برساند. camK به عنوان عامل بالادستی موثر بر PGC-1α و در نهایت بیوژنز میتوکندریایی شناخته شده اند. لذا هدف از این پژوهش بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید بر مقادیر بیان ژن های camK و PGC-1α عضله کند انقباض در رت­های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد بود. مواد و روش ها: به این منظور 12 رت نر نژاد ویستار 10 هفته ای مبتلا به آنفارکتوس میوکارد در دو گروه تجربی(30 دقیقه دویدن تناوبی روی تردمیل و هر تناوب شامل 4 دقیقه دویدن با شدت 85-90 درصد VO2max و دو دقیقه بازیافت فعال با شدت 50-60 درصد VO2max سه روز در هفته و به مدت هشت هفته) و کنترل(بدون تمرین) قرار گرفتند. پس از نمونه برداری از عضلات کند انقباض و بررسی میزان بیان ژن های مورد نظر به روش real time PCR، داده ها با spss18 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان دادند که بیان ژن PGC-1α و CamK هر دو به طور معناداری در گروه تجربی بیشتر از گروه کنترل بود(در هر دو مورد (001/0p=)). بحث و نتیجه گیری: به طور کلی هشت هفته تمرین تناوبی خیلی شدید با افزایش بیان ژن های PGC-1α و CamK می تواند بیوژنز میتوکندریایی را بهبود بخشد.

Keywords

• سکته قلبی
• بیوژنز میتوکندریایی
• تمرین