پیش‌بینی سازگاری زناشویی بر اساس مؤلفه‌های معنویت و خودشیفتگی در زوجین ساکن شهر تهران

Abstract

سابقه و هدف: سازگاری زناشویی از مهم‌ترین مفاهیم در جهت تحکیم خانواده است و آگاهی از عوامل پیش‌بینی‌کنندۀ آن اهمیت بسزایی دارد. در این زمینه، پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی سازگاری زناشویی بر اساس مؤلفه‌های معنویت و خودشیفتگی در زوجین ساکن شهر تهران انجام شد. روش کار: روش این پژوهش توصیفی-همبستگی است. جامعۀ آماری شامل تمامی افراد متأهل ساکن شهر تهران بود که از میان آنها 330 نفر به‌شیوۀ نمونه‌گیری دردسترس در سه پارک (قیطریه، لاله و شهر) انتخاب شدند و به پرسش‌نامۀ‌ سازگاری زناشویی لاک-والاس، پرسش‌نامۀ معنویت هال و ادواردز و پرسش‌نامۀ شخصیت خودشیفتۀ NPI پاسخ دادند. در این پژوهش همۀ موارد اخلاقی رعایت شده است و مؤلفان مقاله تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند. یافته‌ها: داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شد. یافته‌های ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین مؤلفه‌های قدرت و اختیار با مدیریت برداشت؛ ناامیدی و بی‌ثباتی با خودنمایی؛ و بهره‌کشی با بیشتر مؤلفه‌های معنویت به‌جز بزرگ‌نمایی و بی‌ثباتی رابطۀ معناداری وجود داشت (001/0=P و 005/0=P). همچنین یافته‌های تحلیل رگرسیون نشان داد که مؤلفۀ ناامیدی در معنویت (001/0=P) و مؤلفۀ خودنمایی در خودشیفتگی (006/0=P) قادر به پیش‌بینی معنادار سازگاری زناشویی بودند. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش، روان‌شناسان و مشاوران می‌توانند به مؤلفه‌های خودنمایی و ناامیدی به‌عنوان پیش‌بینی‌کننده‌های قوی سازگاری زناشویی توجه کنند و این مؤلفه‌ها می‌توانند در برنامه‌های آموزشی تحکیم خانواده و آموزش فرهنگ اجتماعی گنجانده شوند.

Keywords

• خودشیفتگی؛ سازگاری زناشویی؛ معنویت