Duchowni polscy - dobrodzieje salezjańscy z lat 1898-1938

Abstract

W artykule zatytułowanym „Salezjańscy dobroczyńcy wśród duchowieństwa polskiego w latach 1898-1938” przedstawiono sylwetki dwóch biskupów i dziesięciu księży diecezjalnych, którzy swoją hojnością przyczynili się do powstania piętnastu salezjańskich domów zakonnych w Polsce. Z pewnością liczba domów jest taka, że ​​tworzy oddzielną prowincję. Wkład tych dobrodziejów był niewątpliwie wielki. Dość powiedzieć, że dzięki nim zorganizowano pierwsze trzy domy salezjańskie w Galicji (Oświęcim, Daszawa, Przemyśl) i kolejne cztery na terenie dawnego Królestwa Polskiego (Kielce, Aleksandrów Kujawski, Warszawa, Ląd). Dwie z tych wybitnych osobistości zostały już ogłoszone błogosławionymi: ves. J. S. Pelczar – spowiednik i kapłan M. Woźniak – męczennik, trzech kandydatów na stolice biskupie w swoich diecezjach: sac. J. Siemiec, sac. I. Lasocki, sac. K. Lubianiec, a czterech poniosło śmierć męczeńską z rąk hitlerowskich katów: sac. M. Woźniak, sac. K. Lubianiec, ks. W. Sarosiek i sac. F. Szczygłowski. Wybór darczyńców do przedstawienia podyktowany był określonym czasem trwania ich fundacji.