Przegląd Dermatologiczny (Dec 2010)
Idiopatyczne miopatie zapalne w praktyce dermatologicznej (część I)
Abstract
Idiopatyczne miopatie zapalne stanowią heterogenną grupę choróbmięśni szkieletowych, w której stwierdza się osłabienie siły mięśnioraz, w części przypadków, charakterystyczne zmiany skórne.Dermatolog spotyka się najczęściej z zapaleniem skórno-mięśniowym(dermatomyositis – DM). Zmiany skórne w DM wyprzedzają zwykleobjawy mięśniowe i mają znaczenie rozpoznawcze. Ze względu napewne szczególne cechy kliniczne oraz przebieg choroby wyróżnia się,obok klasycznego DM, dziecięce zapalenie skórno-mięśniowe, zapalenieskórno-mięśniowe związane z nowotworami oraz DM bez objawówklinicznych zajęcia mięśni, w którym może się rozwinąć śródmiąższowachoroba płuc. Pomocne w diagnostyce i rokowaniuu chorych z DM jest oznaczanie w surowicy przeciwciał swoistych dlamyositis – Mi-2 oraz przeciwciał skierowanych przeciw t-RNA syntetazom,natomiast znaczenie diagnostyczne i prognostyczne nowowykrytych przeciwciał z tej grupy (CADM-145 i p-155) wymaga dalszychbadań. Podstawowe znaczenie w leczeniu DM ma ogólna kortrykosteroidoterapia.Ponadto stosuje się różne leki immunosupresyjne(m.in. metotreksat i azatioprynę), wlewy dożylne immunoglobulin,a ostatnio pojawiły się doniesienia o próbach terapii lekami biologicznymi– rytuksymabem i inhibitorami TNF-α, których skutecznośćwymaga dalszych badań. Dermatomyositis u osób dorosłych jest uznanymzespołem paraneoplastycznym i dlatego w każdym przypadkunależy przeprowadzić diagnostykę w kierunku nowotworów narządówwewnętrznych, które stwierdza się średnio u 50% chorych. Należywykonać również dokładne badania w kierunku śródmiąższowejchoroby płuc, która rozwija się u części pacjentów z DM i może stanowićzagrożenie życia.
